pmp kazusy6

Część

zleca., a.t szefowi kaho

' - SHIg

•fasM 12. Błąd

rii ratyfikował w imieniu prezydenta 5 (l-V) umóy) tuttostronn^th \)rzy czym Um6Wa|j|p została „ratyfikowana” za uprzednia, zgodą Se, ,*v uyrażono^ d Ustawie. Po powr^t§|j|f||^:, z .wakacji prezydent, po przejrzeniu tych umóW basłąc nie?cAo polony z postę|'e^ą^®®if

nia szefa -kancelarii, zdymi~^!----— ^kl—‘— —‘■^J:|------^r -^v----—aw^wlliliiffliiłilf

zgoda Polski na związanie reagowały. W stosunku mówiące jednak, że rezerwuje sobie czas do czety być wykonywane. Po upływie czterech w której uznał za nieważnąumowę III. W stos nowiska.

. Błąd

, wyd. 3, Repetytoria Beęj

Kszus ES

odo we pul.

Filipek, B. Kuźniak, Prawo międzynarodowe publiczne, wyd. 3, Repetytoria Becka

B zawarty umowę o delimitacji odcinka granicy między nimi. Po wejś-7ajai;sp^ggGiii umowy w życie zauważono, iż przez błędne określenie współrzędnych geogra-fkznych dwóch punktów granicznych granica „przesunęła się" o kilka kilometrów na państwa A. Państwo to notyfikowało ten fakt państwu B, proponując na-iif^MMl^niesienie stosownych poprawek. Państwo B odmówiło, podnosząc, iż umowa już

Vpozostana ważiig^y€’^ż9^{tosito sw}°i sprzeciw wobec uznania umowy za nieważną.

132

tabl. 30). Z art. 36 KWPT wynika, że zgody pańsluo. łzeciego o.węowstanie‘pj niego domniernuje się, chyba że traktat postanawia, inaczej. jPr>eęi«niotowy stanawia właśnie inaczej. Zawiera on przepis, 2&aJnie z które'jt- państwa których ustanowiono prawa, powinny przyznane prawa o.i wyraźnie; Państwo E, aby korzystać z przyznanego mu praP ł p owiano pz.ojJo to przjg|je§ nie na piśmie, anie milcząco. Bez wyraźnej, pisev*inę| zgody pohtftoa E, zpóstą] traktatu zawartego między państwami A, B, C, D prawo dla paA pq-E nie ppWsj

ii. Naruszenie prawa wewnętrznego U ictkresie kompetencji zawierania umów mi^dz^naroolotJych

Stan faktyczny:

Prezydent Polski wyjechał na tydzień na yt C^osy,

Problemy:

Jaki jest status poszczególnych umów?

Rozwiązanie:

Umowy I i II będą unieważnione, natomias    III. 1\/ i

W praktyce przeważającej większości pań^K/ |?Jdobni e|tił ** Polsce, kompeletótój cja ratyfikowania umów międzynarodowych najęty z mocy konstytucji do głowyyrt państwa - prezydenta. Prezydent kompetencji t q nie może J&k delegować. JcdjńjMżi w przypadku, gdy prezydent nie jest w stanie 0,/iywać swe, tb funkcji, kompęten cję tę (ale znowu na mocy konstytucji) przejma, e ■mirszaiei 5 e (mu, a w drugiej icpj.|j ności marszałek Senatu (art. 131 Konstytucji ftp).W zwjo^ku z tym akty „ratyfr kacji” dokonane przez ministra stanu w kanc§fc^; prezyden ta ją bezskuteczne^^

P. Filipek, B. Kuźniak, Prawo mit,

133

Igajtu znaczenia, czy jest on szefem kancelarii, oraz czy odpowiada za stosunki mię-KUnarodowe. W powyższej sytuacji, w odniesieniu do umów I i II, można skutecz-jjfpowoły wać się na naruszenie postanowień prawa wewnętrznego co do kompeten-jr; zawierania umów międzynarodowych jako na przesłanką nieważności

llględnej) umowy (art. 46 KWPT, zob. tabl. 31). Bezdyskusyjnie takie naruszenie

iprąwą wewnętrznego dotyczy normy o zasadniczym znaczeniu (norma wskazująca ffśipetentny organ państwa cło dokonania ratyfikacji) i jest oczywiste, ponieważ jest ffnprrna krótka, klarowna, znajdująca się w dokumencie najwyższej rangi i zawsze fińtycznie stosowana w podobnych okolicznościach (ratyfikacji umów międzyna-powych).

li-Mimo że z punktu widzenia prawa krajowego akty „ratyfikacyjne” były obarczo-fjidentyczną wadą, to jednak umowy III, IV i V zostały konwalidowane. Decy-|j|jące znaczenie ma tutaj późniejsze postępowanie państwa. Umowy te w praktyce flczęły być wykonywane i pozostałe strony tych umów mogły słusznie przypusz-||ąć, że strona polska zgodziła się na to, aby wiązały ją one. Zgodnie z art. 45 Konwencji wiedeńskiej, Polska utraciła prawo powoływania się na podstawę unieważnienia umowy, ponieważ z jej zachowania (Polska wykonywała umowy), należy ć, że uznała ważność tych umów.

jweszla w życie, więc dokonywanie poprawek nie jest możliwe, a nadto, iż przesumę-r$cie granicy na pewnym, niewielkim przecież w stosunku do długości całej granicy, od-Ifćinku o kilka kilometrów jest sprawą mało istotną. W tej sytuacji państwo A notyfiko-Ifbyalo państwu B, iż uważa umowę za nieważną. W odpowiedzi na tę notę państwo B

Problemy:

j|iOceń sytuacje. Czy istnieje przesłanka uznania umowy za nieważną?

^Rozwiązanie:

liR Istnieje przesłanka nieważności umowy (błąd), skutek nie nastąpi jednak automa-Ifycźnie^

Ksztts El