pmp kazusy4

128

8. Sprzeciw wobec zasti-zeżenia

ifozrwiązanie:

nych państw. Kwestią taką w ogóle nie zajmowano się podczas negocjować)j|j||p|| jfenją pełnomocnictw co do wszelkich czynności związanych z zawieraniem jakiej umowy. Po kilku latach stosowania umowy, inne państwo chciało przystąpić dppjjipf®' - ^{r    y    J    J J}

Spośród dotychczasowych pięciu stron umowy, cztery zgodziły się na akces^;t|||^ j

wyd. 3, RepetytoriajBei

i. Prz)'stąpienic do umowy

Stan faktyczny:

Pięć państw zawarło między sobą umowę o współpracy kulturalnej i naukowijl Umowa ta nie zawierała żadnej klauzuli odnoszącej się do przystąpienia do nie] szóstego państwa, jednak piąte państwo-strona zdecydowanie sprzeciwiło siofą mu przystąpieniu. Cztery państwa, które wyraziły zgodę na przystąpienie pąns' szóstego, oraz szóste państwo uważały, że mimo sprzeciwu jednego państwa?! stwo szóste może przystąpić do umowy.

Problemy:

Czy w świetle Konwencji wiedeńskiej o prawie traktatów z 1969 r. szóste pi może przystąpić do tej umowy ?

Rozwiązanie:

Nie, nie może. Wyraźnie rozstrzyga to art. 15 Konwencji, zgodnie z którym^ tuacji, gdy umowa nie przewiduje, aby nowe państwo mogło przystąpić, dó wymagana jest zgoda wszystkich dotychczasowych państw-stron umowy (lirńpj traktuje się jak umowę zamkniętą).

f. Zwolnienie z pełnomocnictw

■ p n®8®

Stan faktyczny:

Na konferencji międzynarodowej, zwołanej pod egidą ONZ, uzgodniono ł||||||f pewnej konwencji kodyfikującej jeden z działów prawa międzynarodowego. Pańśtyi?-^; M akredytowało swego przedstawiciela na tej konferencji, nie wystawiając mu jęd|||^ szczegółowych pełnomocnictw. Korzystając ze swego statusu przedstawiciel pod ~ sai tę umowę.

Problemy:

Czy jego czynność polegająca na podpisaniu umowy będzie prawnie skute. w- świetle postanowień Konwencji wiedeńskiej o prawie traktatów z 1969 r. ?

P. Filipek, B. Kuźniak, Prawo międzynarodowe publiczne.

129

jj.Nie, nie będzie to czynność prawnie skuteczna. Konwencja wiedeńska w art.7 widuje, że niektóre kategorie osób zwolnione są z obowiązku przedkładania llfftaomocnictw przy dokonywaniu czynności związanych z zawieraniem umowy międzynarodowej. Do pierwszej z tych kategorii należą: głowy państw, szefowie

Ifjtądów i ministrowie spraw zagranicznych. Są oni zwolnieni z obowiązku przedkła-,Jl|§iwiek umowy. Drugą kategorię stanowią szefowie misji dyplomatycznych, przedstawiciele akredytowani na konferencji międzynarodowej, bądź przy organizacji międzynarodowej lub przy jednym z jej organów. Zakres zwolnienia odnoszący się jtfp tej kategorii osób jest jednak ograniczony i to podwójnie: Osoby te bez stosownych pełnomocnictw mogąjedynie przyjąć tekst umowy, nie mogą więc one dokonywać dalszych czynności w ramach procedury zawierania umów. Ponadto, zwolnienie eh osób z obowiązku przedkładania pełnomocnictw ograniczone jest jedynie do ów odpowiednio: zawieranych między państwem przyjmującym a wysyłającym ty przypadku szefa misji dyplomatycznej), opracowanych na konferencji międzyna-dowej (w przypadku przedstawiciela akredytowanego na konferencji) lub w ramach organizacji międzynarodowej bądź w jej organie (w' przypadku przedstawiciela akredytowanego przy organizacji lub jej organie) (zob. tabl. 22).

W powyższym stanie faktycznym, przedstawiciel państwa M podpisał umowę, co jest czynnością wykraczającą poza zwykle przyjęcie tekstu. Podpisanie umowy może bowiem oznaczać bądź wyrażenie ostatecznej zgody na związanie się umową przez aństwo (w przypadku umów zawieranych w Uybie prostym), bądź też być pierwszym z dwóch koniecznych oświadczeń państwa potrzebnych do ostatecznego •^związania się umową (tiyb złożony). Osoby należące do drugiej kategorii potrzebują IgtZatem osobnych pełnomocnictw do podpisania umowy. Przedstawiciel państwa M lgnie posiadał takich pełnomocnictw, a więc dokonana przez niego czynność podpisa-jfąiia umowy jest prawnie bezskuteczna (był upoważniony do przyjęcia tekstu).

S 8. Sprzeciw wobec zastrzeżenia

IfjStan faktyczny:

Państwa A, B, C, D, E, F oraz międzynarodowa międzyrządową organizacja X pisały umowę o współpracy w dziedzinie nauki i oświaty. Państwo F podpisało lę ę, zgłaszając dwa zastrzeżenia. Państwo A niezwłocznie notyfikowało sprze-wobec jednego z tych zastrzeżeń. Po upływie kilku tygodni od notyfikowania iwu w Ministerstwie Spraw Zagranicznych państwa A trwa narada, na której omawiane są dwa problemy:

A Filipek, fi Kuźniak, Prawo międzynarodowe publiczne, wyd. 3, Repetytoria Becka

SCazus 8