220 (53)

Z. J amfo A. tocioti i frgo ictiinafogir. Wir, w# u 2005 ISBN &>4)!-144? 1-9. Oby WN PWN 2005

•    Stosowanie cementów klas co najmniej 42.5 o spowolnionym tempie dojrzewania (wolnowiążących). Szczególnie korzystne są cementy hutnicze.

•    Ilość cementu powinna się mieścić w granicach 400-550 kg/m \

•    Konieczne jest wprowadzenie do mieszanki betonowej dodatku mineralnego i bardzo skutecznego uplynniacza (superplasyfikatora). Obecnie stosowany jest nąjpopular-niej - jako najskuteczniejszy ze znanych dodatków - pyl krzemionkowy (pkt 14.1.3).

Za najskuteczniejsze znane obecnie superplastyfikatory uchodzą te, które oparte są na bazie żywic akrylowych. Dostatecznie skuteczne mogą być także superplasyfikatory oparte na bazie związków organicznych, produkowane w Polsce pod ogólną nazwą „Betoplast”.

•    7. praktycznych zastosowań w Polsce wynika, że kruszywo grube jest lepsze z dobrego jakościowo bazaltu, gdyż jest mniej zaczynożądne niż z granitu. Współczynnik przepełnienia jara kruszywa zaczynem powinien mieścić się w granicach /x_k= 1.5 do 1,6.

•    Uziarnienie kruszywa powinno odpowiadać opisanemu w rozdziale 10 z tym, że należy unikać ziaren do 0,25 mm i powyżej 16 mm. Piasek może być tylko kwarcowy. Dla betonów wysokich klas zwykle nie da się uniknąć stosowania kruszyw' o uziarnieniu nieciągłym (np. 0,25/1,0 i 2/16 lub 0,25/1.0 i 4/16), zapewniającym jamistość nic większą niż 15%. Drobne frakcje kruszywa zostaną zastąpione w tym przypadku dodatkiem hydraulicznym i cementem.

•    Ilość zaprawy powinna zapewnić dobrą urabialność i mieścić się w granicach 500 do 600 dmVm^ł betonu.

•    Przy ustalaniu wytrzymałości średniej (f^,) koniecznej do uzyskania założonej klasy, wystarczy przyjąć f_tm= 1,2 f_ckt gdyż betony wysokich klas wykazują zdecydowanie wyższą jednorodność (mniejsze odchylenie standardowe) niż betony niższych klas. Zwraca się uwagę. że przy tej wysokości klas betonów, a wiec i - z reguły - przy C/W > 3.2 wzór wytrzymałościowy (7.5) nie jest już aktualny.

11.3. Przykładowe składy betonów ustalone przez autora bądź zaczerpnięte z literatury' krajowej

210