233

3.4. METODY KSZTAŁTOWANIA KOMPOZYTÓW O OSNOWIE TWORZYWOWEJ

3.4.1. TECHNIKA SYCENIA

Aby można było liczyć na powtarzalność cech wytrzymałościowych tworzywa, należy w procesie sycenia włókien żywicami przestrzegać następujących zasad:

_ utrzymanie niezmienności wybranego stopnia nasycenia, przy prawidłowym zwilżeniu wszystkich części żywicą,

b) zapewnienie w maksymalnym stopniu prostoliniowości włókien oraz równomierności ich rozmieszczenia,

ci zredukowanie do minimum zawartości pęcherzy powietrza w żywicy oraz innych wad strukturalnych (obcych wtrąceń, suchych styków włókien ze sobą itd.).

?znieważ struktura wyrobów kompozytowych jest na ogół wielowarstwowa budowana z kolejno układanych warstw) uwzględnić należy także: ii zachowanie zaplanowanej orientacji włókien w poszczególnych warstwach,

; unikanie zamknięcia pęcherzy powietrza pomiędzy warstwami, zapewnienie prawidłowego kontaktu sąsiadujących ze sobą warstw. Stosowane współcześnie techniki sycenia dostosowane są przede wszystkim do postaci wyjściowej włókien (rowing, tkaniny, maty, włókna cięte), a powyższych zasad przestrzegają w stopniu uzależnionym od wymogów stanianych kształtowanym wyrobom. Częste są przypadki, w których można | rezygnować z optymalnych właściwości kompozytu na rzecz np. wydajności sycenia i niezawodności działania urządzeń (sycideł).

Sycenie rowingu ma z reguły charakter procesu ciągłego, co wynika z pos-rci włókien: długość wiązki na jednym nawoju jest rzędu 6-f8 km. Zależnie ;«J potrzeb można ciągnąć rowing z wielu nawojów (szpul) jednocześnie, przy czym zasada procesu jest we wszystkich przypadkach podobna: pęk oddziel-mch wiązek rowingowych wciągany jest do sycidla, tam zostaje nasycony żywicą i wyciągany z sycidła w postaci gotowej do układania w foremniku rvs. 3.27). W samym nasycaniu doszukać się można także cech wspólnych wszystkich metod: w pierwszej fazie stwarza się warunki dla obfitego