24 25

ciągu stanowiącego jedną formułę. Segmenty podlegające wzajemnej substytucji oddziela się od siebie ukośnymi kreskami. Zob. np. hasła] czort, krew, licho. Za pomocą jednej formuły prezentowane są zwyklJ również jednostki konstytuowane przez czasowniki tworzące sufiksalną I parę aspektową; zob. np. ktoś, daje/ dal komuś₂., ktoś, dosrałl dosrywM komuśktoś odpierdolił/ odpierdolą coś.

Z punktu widzenia relacji zachodzących między jednostką leksykalny a wypowiedzeniem rozróżnia się jednostki wypowiedzeniowe i niewypo- I wiedzeniowe. Jednostka wypowiedzeniowa funkcjonuje jako samodział-1 ne wypowiedzenie w takiej postaci, w jakiej jest zarejestrowana^ nie j wymaga więc żadnych uzupełnień ani transformacji. Jednostki takież] zapisywane dużą literą, zakończone są kropką lub znakiem ekwiwalent nym (wykrzyknikiem, pytajnikiem). Taki sposób ich notacji ma zdawać j sprawę z icb samodzielności funkcjonalno-składniowej. Znak interpunjfl cyjny umieszczony na końcu jednostki wypowiedzeniowej sygnalizują j jedynie typowy sposób jej użycia. Funkcje i pozycje poszczególnych j jednostek w tekście mogą być różne (np. dopuszczalne użycia parentety* I czne). Jednostkami wypowiedzeniowymi są np. ciągi: Gówno prawdaM Kurwa mać!, Kur zapiał!, Pierdolicie, Hipolicie., Rany boskie!

Jednostka niewypowiedzeniowa to jednostka będąca jednym ze I składników wypowiedzenia. Ze względu na funkcję takich jednostek I w wypowiedzeniu rozróżnia się jednostki wypowiedzeniotwótf^B i niewypowiedzeniotwórcze. Pierwsze są zdolne do konstytuowania wypowiedzeń i tworzą je w połączeniu z co najmniej jedną innąj jednostką leksykalną, jako takie należą do klasy jednostek walencyjni nych. Jednostki niewypowiedzeniotwórcze nie są zdolne do konJ stytuowania wypowiedzeń bez względu na to, czy są jednostkami walencyjnymi, czy awalencyjnymi. Jednostki wypowiedzeniotwóidB — w opozycji do wypowiedzeniowych — zapisywane są małą litera analogicznie do nich zakończone są kropką lub znakiem ekwiwaleno nym. Por. np. ktoś, dupczy kogoś₂., niech kogoś a. coś gęś kopnie!, ktośj ma przesrane u kogoś₂. Jednostki niewypowiedzeniotwórcze, zapisywaną małą literą, nie są zamknięte żadnym znakiem graficznym. Por. np. chujowy, dupodajka, pizda w korach.

9. Zasady hasłowania jednostek leksykalnych. Odsyłacz*^

W SPPiW przyjmuje się, iż hasłem jest ciąg liter nie zawierając) pauzy. Rejestracja jednostek jednosegmentowych w odpowiadają^

24 im artykułach hasłowych nie wymaga dodatkowego komentarza (poi

p. 6). Każda jednostka dwu- i więcej niż dwusegmentowa charakteryzowana jest tylko w jednym artykule hasłowym. Wielosegmentowy wulgaryzm opisuje się w artykule hasłowym wprowadzonym przez to hasło, któremu odpowiada segment jednostki nacechowany wulgarnie. Jeżeli takich segmentów jest więcej niż jeden, to za segment odpowiadający danemu wyrazowi hasłowemu uznaje się pierwszy linearnie spośród segmentów wulgarnych danej jednostki, biorąc pod uwagę podstawowy dla tej jednostki (najmniej nacechowany) wewnętrzny układ jej segmentów. Np. jednostka w dupę jebany opisywana jest w artykule wprowadzonym przez hasło dupa, a jednostka ktoś wyżej sra niż dupę ma. — w artykule wprowadzonym przez hasło srać. W artykułach wprowadzanych przez hasła, którym odpowiadają kolejne segmenty wulgarne danej jednostki, zamieszcza się jedynie odsyłacze do artykułu hasłowego, w którym jest ona charakteryzowana. Odsyłacze podaje się na końcu danego artykułu hasłowego i poprzedza się je zapisem: ©zob. ponadto; por. np. hasła dupa, jebać, pierdolić.

Wielosegmentowe przekleństwa nie nacechowane wulgarnie opisuje się w artykułach hasłowych wprowadzanych przez wyrazy hasłowe reprezentujące segmenty najbardziej typowe dla przekleństw. Np. jednostkę Cholera jasna! wymienia się pod hasłem cholera, jednostkę Do stu diabłów! pod hasłem diabeł, a jednostkę Rany boskie! pod hasłem rana.

10. Definiowanie jednostek leksykalnych

Wszystkie jednostki leksykalne z wyjątkiem przekleństw — uznanych ex definitione za ciągi znaczeniowo puste — są poddane charakterystyce semantycznej. Z założenia oddziela się ją od charakterystyki pragmatycznej. Z punktu widzenia metod opisu semantycznego jednostki leksykalne traktowane są tu jako wielkości unilateralne. Inaczej mówiąc, nie przypisuje się poszczególnym jednostkom dwóch ani większej liczby znaczeń, lecz każdą jednostkę przytacza się tyle razy, ile odrębnych charakterystyk semantycznych w wyniku dokonanej analizy trzeba jej przyporządkować. Zob. np. hasła chuj, dupa, kurwa, pizda.

W SPPiW znaczenia jednostek opisuje się dwgjako: albo za pomocą nie nacechowanego pragmatycznie (neutralnego) równoznacz-nika danej jednostki; np. chuj 'członek męski*, kurwa 'prostytutka^ ktoś, obrabiaj obrobił komuś₂ dupę. *ktoś, obmawia kogoś/; albo jza pomocą definicji, czyli ciągu rozczłonkowanego, stanowiącego połą-