259 (29)

malgosia: Nie wiem, pewnie tobie.

kasia: Możemy zacząć ode mnie, ale oczywiście nie będziesz mnie biła. Ta poduszka to ja. We mnie nie pozwolę ci kopać ani walić, ale w tę poduszkę jako we mnie — proszę bardzo. Rób to tak, jak chcesz. Sprawdź, czy chcesz kopać, walić, pluć...

Małgosia: Zaraz się rozpłaczę... Nie wiem, czego chcę, kurwa... Chciałabym rozróbę zrobić, kopać, szarpać, rozpierdolić tu wszystko...

kasia: A co z tym płaczem?

malgosia: Nie wiem, co z tym płaczem... Nie wiem, co się ze mną dzieje, chce mi się wszystkiego naraz. Nie ufam ci, a jednocześnie mam tu przed tobą robić jakieś dziwne rzeczy. Czepiasz się mnie, rozpierdalasz mnie, a teraz czuję się jeszcze bardziej rozwalona. I nie wiem, co mam zrobić.

kasia: Najpierw pooddychaj. Stań spokojnie na

nogach, stań na tyle spokojnie, na ile możesz, i zacznij krzyczeć tak głośno, jak tylko potrafisz. Wykrzycz to, co cię tak zapycha, zaćmiewa, ogłusza wewnętrznie. Krzycz, no krzycz.

(Małgosia krzyczy bardzo głośno przez kilka ch wil: potem zaczyna strasznie szlochać, osu wa się na kolana. z wija się iv kłębek i szlocha całym ciałem; cichnie dopiero po kilku minutach)

259 DZIEŃ PIĄTY