28 29

podaje się obok hasła, odnoszą się one wówczas do wszyst|(® jednostek zarejestrowanych w danym artykule hasłowym. Drugjg zamieszcza się po charakterystyce semantycznej danej jednostlcj leksykalnej. Przysługują one wyłącznie tej jednostce. Kwalifikatory podstawowe podawane są zawsze przed dodatkowymi.

12. Derywaty w artykułach hasłowych

Regularnych pod względem formalnym i semantycznym derywatów, których podstawami słowotwórczymi są opisywane jednostki, nie traktuje się w SPPiW jako wyrazów hasłowych, a w związku z tym nie tworzy się dla nich odrębnych artykułów. Derywaty są wymieniane po charakterystyce odpowiedniej jednostki — podstawy; poprzedzą® symbol o kształcie rombu O oraz odpowiedni skrót literowy, syg. nalizujący przynależność derywatu do danej klasy gramatycznej, li podaje się definicji derywatów ani ich kwalifikatorów pragmatycznych

W ramach opisu jednostek rzeczownikowych wymienia się: zdrob* nienia (zdr.) i zgrubienia (.zgr.) — również nieregularne, np. dupkm dupeczka, dupina, dupsko — zob. dupa, oraz nazwy żeńskie utworze® od męskich (n.ż.), np. gówniara — zob. gówniarz. W ramach opisuj jednostek przymiotnikowych rejestrowane są przysłówki od przymiot* nikowe z suf. -e, -o (przysl. odprzym.), np. gównianie — zob. gówniaum chujowo — zob. chujowy. Nie zachodziła potrzeba rejestrowana, w ogromnej większości wypadków, rzeczowników odczasównikowycłj z suf. -cie, -enie, -nie typu dupczenie, pierdolenie.

Derywaty semantycznie nieregularne opisywane są w odrębnych] artykułach hasłowych (zob. np. hasła dupczasty, jebaka) lub jaka osobne jednostki w artykułach wprowadzanych przez wyrazy hasłowi odpowiadające podstawom słowotwórczym derywatów (np. jebanw — zob. jebać, pierdolnięty — zob. pierdolnąć).

13. Ogólne zasady budowy artykułów hasłowych

Każdy artykuł hasłowy zawiera odrębny opis jednej lub więcęl niż jednej jednostki leksykalnej, może więc składać się z kilku lub kilkunastu (a nawet z kilkudziesięciu) mikroartykułów. Do zakresu; mikroartykułu nie należą: (a) zbiorcze kwalifikatory pragmatyczną! podawane obok hasła i odnoszące się do wszystkich jednosted 29 zarejestrowanych w danym artykule hasłowym, zob. np. burdel, chujI

(b) podawana w końcowej części artykułu hasłowego informacja,

[ które z zarejestrowanych jednostek mogą być używane jako wyzwis-i ka, zob. np. chuj, cipa; (c) zamieszczane na końcu artykułu hasłowego odsyłacze wewnętrzne, to znaczy odsyłacze do innych artykułów [ hasłowych w SPPiW. Odsyłacze te poprzedza symbol Ol ^z°b- np. bodajby, jasny. Wszystkie pozostałe elementy opisu jednostki są składnikami odpowiedniego mikroartykułu. Schemat budowy każdego mikroartykułu jest taki sam,- nie ma jednak konieczności przekazywania wszystkich typów informacji w każdym mikroar-I tykule.

Pierwszym komponentem każdego mikroartykułu jest zapis jedno-[ stki leksykalnej — poprzedzony cyfrą arabską, jeżeli dany artykuł hasłowy zawiera co najmniej dwa mikroartykuły. Immanentną częścią zapisu każdej jednostki jest jej charakterystyka składniowa. Zasady tej charakterystyki zostały omówione w p. 8. Pozostałe informacje gramatyczne (zwłaszcza fleksyjne), a także informacje o cechach prozodycznych jednostki, podane są w nawiasach kwadratowych,

I bezpośrednio po formule rejestrującej daną jednostkę. Informacje tego rodzaju przedstawia się tylko w nielicznych mikroartykułach, mianowicie opisujących jednostki o nieregularnej (w tym też ograniczonej) w zestawieniu z obowiązującymi paradygmatami odmianie. Zawsze sygnalizowana jest nieodmienność jednostek.

Charakterystyka semantyczna jednostki — prezentowana według i zasad omówionych w p. 10 — zamieszczana jest po jej opisie gramatycznym. Bezpośrednio po charakterystyce semantycznej podaje się cechy pragmatyczne jednostki (zob. p. 11). Jeżeli dana jednostka jest podporządkowana zbiorczemu kwalifikatorowi pragmatycznemu, to wyróżnienie w mikroartykule jej dodatkowych cech pragmatycznych ma charakter fakultatywny.

W dalszej części mikroartykułu (po skrócie NP) przytacza się wypowiedzenia egzemplifikujące sposób użycia jednostki. W związku z tym, iż prezentacja sposobu użycia niektórych jednostek wymaga przytoczenia szerszego kontekstu, zawsze między dwoma kolejnymi przykładami użycia jednostki umieszcza się — w celu identyfikacji ich granic — dwie pionowe, równoległe kreski. Przykłady użycia są autentyczne lub spreparowane. Jeżeli przykład autentyczny pochodzi z tekstu publikowanego, obok cytatu podaje się w nawiasie (w postaci skrótowej) odsyłacz do tego tekstu. Odsyłacze do publikacji prasowych ograniczają się do tytułu periodyku.

Jeżeli dana jednostka może stanowić podstawę słowotwórczą dla jej regularnego derywatu, to w końcowej części mikroartykułu charak- 29