29 (230)

Meble... prędko... pokrowce... dywan... Jula! Dziecko moje. Córko moja.

Porywają w objęcia, całuje

Wiesz, już przyjechał, na schodach. Cóż tak stoisz. Idźże prędko. Przebierz się. Suknia. Prędko. Idźże.

Wybiegania, wbiegania, biegania. Głosy w przedpokoju Włosy, Matko Boska. Daj ten fartuch obmierzły.

Zdziera z Julii

Idźże przywitać się. Chodźże prędzej.

Popycha córkę przed sobą,

Emilia, Misia, Wicia wychodzą.

Jerzy sam, po chwili Cesia

GLOS BASOWY w przedpokoju

Ej, panie - panie!

CESIA

podbiega na palcach, tajemniczo, do ucha Panie Jerzy, coś mi się wszystko zdaje: pan Aleksander przyjechał.

Znika

JERZY

machnął ręką

He, he, he!

Sobota. Godzino dziesiąta rano. Salonik pp. ChomiAskich.

P. Radca Chomitiski zajęty jest przeglądaniem aktów. Oprócz tego ma lat pięćdziesiąt, pali regalitas^m i nienawidzi głuchej Katarzyny. I cóż więcej? Chyba nic. Aha. nie jest łysy. lecz jest szpakowaty. Nosi kamizelkę, ale zapomina o tym. że guzik najwyżej zazwyczaj umieszczony od dawna oderwał się był. Dlaczego dwa następne są zawsze wolne, wskutek czego, wliczając wyżej wspomniany, a stale nieobecny guzik — trzy dziurki kamizelkowe misji od krawca im wyznaczonej nie spełniają - pozostanie dla mnie na wieki zagadką.

P. Chomińska. żona p. Radcy, ze względu na porę wczesną jest w sukni rannejdomowej i zasłużonej.

P. Chomitiski. P. Chomińska i Cesia

P. CHOMIŃSKA chodząc głośno myśli

No, spadnie kamień z głowy. Przynajmniej z jedną będzie spokój.

Chomitiski odwraca się tyłem, przegląda akta Przemówże. \

CHOMIŃSKI

A dajże mi pokój. Widzisz, że nie mam czasu. Surdut już oczyszczony?

P. CHOMIŃSKA

Więc jakże, mówiłeś?

CHOMIŃSKI

Co?

P. CHOMIŃSKA

O Matko Boska — czy ciebie dom już nic nie obchodzi?

CHOMIŃSKI

A ciebie obchodzą co moje szuflady z referatami, które diabli wiedzą, kto ma referować.

69