scandjvutmp20201

197

—    Dziecko moje, czyżem ja chciał ? — bronił się stary. — Ja myślałem, że gmina wejdzie w nasze położenie!

—    Jakże stoją rzeczy ?

—    A tak, że kładź się i umieraj ! Nietylko siano kosić kazali, ale i na zimę za robotnika oddali.

—    Na zimę ? A ja myślałem, że w zimie niema tu co robić i że zdążymy poduczyć się trochę.

Ujbanczyk milczał, stojąc przed nim ze spuszczoną głową.

—    Wy się nie zgadzajcie. Podajcie skargę do zarządu okręgowego. Chcecie, ja wam napiszę ? Z jakiej racyi ty masz odpowiadać za hultaja brata?

—    Hultaja, powiadasz ? Jego tak nie możem nazywać. On się od nas jeszcze nie oddzielił. Nie niożna. Już niech będzie, jak kazali. Gromada siłą, z nią wojować nie poradzisz. Iii... nie lubię ja tegó, nie lubię. Na kogo się poskarżysz ? Prawda, że nam ciężko, ale w takim wypadku każdemu ciężko być musi. Andrzej nie może też bez człowieka zostać. Ojciec wasz, powiadają, dość zdrów jeszcze i silny, pracować na siebie może, a Dżjanha nie oddzielił się i zawsze on wasz brat przecie. Któż za niego odpowie ? I mają racyę 1

Paweł nie zaprzeczył.

—    A mówiłeś ojcu, że ja chcę u was zamieszkać ? — spytał zamiast odpowiedzi.

—    Teraz^, w lecie, to nam nie na rękę, a później, w zimie, dobrzeby było, ale Andrzej nie ustąpi, za nic nie ustąpi. Umówił się z gromadą na cały rok, i nazbyt to dla niego dogodne ! Patrz ! — tu przysiadł na kolanach obok Pawła i jął mu na palcach wyliczać korzyści, jakie z tej umowy dla bogacza płynęły; tu też dowiedział się Paweł po raz pierwszy, że gmina za niego dopłaca.