DSC04993 (2)

Nie chciałeś przybyć — nie przeto, byś myślał, Że nie podołasz (przecież znaisz swe moce),

Lecz iżeś pragnął wśród przyjaciół błogo Żyć nadal w mieście ojczystym. Spokoju Nie da ci Padwa, bo wielkim zaszczytom Rozliczne zawsze towarzyszą trudy,

A także zawiść — ale w wielkich duszach Ona pogardę budzi, a nie trwogę.

Ty też ją zdepczesz, radując się w duszy,

Że zawiść w tobie znajdzie swą udrękę.

Ona omija małość, w wielkość godzi,

Jak i pioruny w szczyty biją — próżno:

Na wieki bowiem trwa i będzie trwała Góra, tylekroć chłostana gromami.

A ty od góry masz imię. Pogardzaj Wszystkim, co mężnej nie dosięga cnoty.

I nie licz, ilu wrogów ma twa sława.

Lecz ilu ludzi ceni twoje imię.

Tych więcej — do nich ja będę należał Przez wszystkie, jakie los wyznaczył, lata.

34

ELEGIA V —

D O

PIOTRA MYSZKOWSKIEGO

Jeżeli tobie i twym bliskim losy Sprzyjają — dla mnie także są łaskawe.

Ciągle chorują; i brzuch sią nie pozbył Zabójczej wody, co wpełzła pod skórą.

A byłem niemal zdrowy, gdy tę podróż Rozpoczynałem. Lecz dobrze wiesz o tym,

Że naprawiwszy okręt potrzaskany,

Nie wyprowadza go żeglarz na morze Od razu; najpierw bada u wybrzeży,

Czy sią nadaje do większych podróży.

Ja pospieszyłem sią i słabe ciało Od razu wielkim powierzyłem szlakom.

To, co musiałem znieść, zmogłoby siły Zahartowanych nawet podróżników.

Przez sześć bez przerwy dni ciągłego deszczu, A nieraz gradu mroźnego i śniegu,

Pośród bezdroży Alp wlokłem sią w trudzie Na nędznym (koniu, wśród ciężkich oparów Cuchnącej siarki, ktÓTej, jak pamiętasz,

Wiele pokładów zalega te góry.

Najgorsze jednak było to, że droga Wiodła przez miasta i osiedla Styrii.

35