2

5. Amplituda skurczowa mięśnia jest różnica miedzy stanem jego krańcowego rozciagnieciai stanem krańcowego skurczu. Jest ona różna dla indywidualnych mięsni.

Stopień kurczliwosci włókna mięśniowego podawany jest w różnych granicach (25 - 75 procent) jego naturalnej długości. Im większy jest ten zakres skurczu mięśnia, tym większa jest amplituda, która miesien może przebyć kurcząc sie (w stopniach).

Z drugiej strony krańcowe pozycje - rozciągniecie i skurcz - zajmuja większa czesc całkowitej amplitudy (dystansu skurczu) w mięśniu z szerokim zakresem skurczu aniżeli w mięśniach z bardzije ograniczona kurczliwością.Te ekstremalne pozycje SA niekorzystne dla wyzwolenia napieciamiesniowego; najbardziej odpowiednimi pozycjami sa te zbliżone do naturalnej długości mięśnia.

Konsekwentnie wydajność mięśnia jest właśnie odwrotnością amplitudy. Im większa jest różnica miedzy pozycjami krańcowymi mięśnia w relacji do jego długości naturalnej, tym większa jestamplituda; im mniejsza jest ta różnica, tzn. krańcowe pozycje mięśnia lezą bliżej siebie (ściślej zblizaja sie do naturalnej długości), tym większa jest wydajność mięśnia - jego siła.

Fizyczne właściwość ipowiezi, wiezadel i sciegien

Istnieją dwa powody, dla których tkanki te należy omówić zarówno w sensie ich fizycznych właściwości, jak i wszystkich struktur budujących układ ruchu.

Po pierwsze, sa one podatne na przeciążenia i wypada klinicystom, a także wychowawcom fizycznym i fizjoterapeutom, znać granice wytrzymałości tych tkanek. Po drugie, tkanek tych używa siew zabiegach operacyjnych dla zaopatrzenia czy wzmocnienia innych wiezadel lub sciegien.

Gallie i Le Mesurier w latach 1924 - 1925 zastosowali wiezadla i powiezie do szycia i stabilizacjistawów. Test wytrzymałości powięzi pobieranej w odstępach od 2 dni do 2 lat doprowadził badaczy do wniosku, ze transplantowana powieź nie rozciąga sie i ze jej dlugosc pozostaje taka sama jak w czasie wszczepienia (Steindler 1977).

Gratz w 1931 roku w bardzo starannym i dokładnym studium stwierdził, ze ostateczna "wytrzymałość powięzi szerokiej (jascialata) wynosi około 4.92 kg/mm) przekroju poprzecznego. Ma ona tez duży stopień elastyczności, która do maksymalnie bezpiecznego Obciążenia wynosiła az 91 procent. Znaczy to, ze w pewnych granicach powieź nie wydłuża sie i wiotczeje po ustaniu obciążenia. Obciążenie bezpieczne to 1,40 kg/mm) przekroju poprzecznego. Jeżeli sie weźmie pasemko około 12,7 mm2 szerokie, 0,5 mm grube, które ma 6,35 mm) przekroju poprzecznego, to bezpieczne obciążenie bedzie wynosiło około 9 kg (Steindler 1977).

Jednakże należy pamiętać, ze nie chodzi tylko o wielkość obciążenia, ale i o jego czas, który także ma swój wpływ na struktury powięziowe. Powieź może "wytrzymacobciazenia krótkie az do wspomnianych bezpiecznych granic, ale długotrwale obciążenie spowoduje trwale odkształcenie, podobnie jak chrząstką reaguje trwała deformacja na przewlekły ucisk. W tym doświadczeniu struktura powięziowa nie przybiera swego pierwotnego kształtu, lecz pozostaje wydłużona lub zwiotcza!:! i w konsekwencji nie zachowuje sie zgodnie z prawem Hooke'a.

Porównawcza wytrzymałość tkanek powięziowych tak znacznie waha sie osobniczo, ze trudno jest ustalić standardowa wytrzymałość. Pewne jest natomiast, ze utrzymywanie sie obciążenia przez dluzszy okres może trwale uszkodzić te tkanki, nawet gdy wielkość obciążenia nie bedzie przekraczała granic bezpieczeństwa.

Wiezadla także różnią się w swej histologicznej strukturze. Te, które sa szczególnie eksponowane rozciąganie podczas normalnego ruchu, zbudowane sa głównie z włókien elastycznych.

To daje im większa odporność na rozciąganie niz mogłyby zapewnie włókna nie elastyczne. Przykładem jest wiezadlo żółte (ligamentum .Jlavum). Jego czeste zgrubienie wskazuje, ze jest ono obciążone przy ruchach kręgosłupa, a przerost ten jest