27 (190)

Rozdział 9

wskazówek o tyra, co prezenterzy myślą o danym polityku. Im bardziej    poz>i

popularny jest prezenter, tym zwykle częściej pojawia się on na ekranie:    ekspe

odczytywanie jego ekspresji jako wyrażającej sympatię lub niechęć do    ^w nk

polityka, o którym właśnie mówi, czy też tylko zapowiada jego telewizyjny występ, może wpływać na emocje i postawy widzów. Wpływ niewerbalnie    miczi

sygnalizowanych uczuć prezenterów telewizyjnych wobec polityków oczy-    na di

wiście zależy od tego. czy w idzowie są w stanie trafnie owe uczucia odczytać/    Segrn

Pierwszą próbę empirycznego zbadania, czy prezenterzy i komentatorzy wykazują czytelne dla widzów niewerbalne ..inklinacje” emocjonalne, podjęli Howard Friedman. Timothy L. Mertz i Robin DiMateo (1980). Wykorzystali    zdec>

oni materiał kilku amerykańskich sieci telewizyjnych dotyczący kampanii    trafni

prezydenckiej w roku 1976, kiedy to o fotel prezydenta USA ubiegali się    pozn;

Gerald Ford i Jimmy Carter. Z materiału tego wybrano 227 „segmentów'    śniejs

mimicznych" z występów takich znanych komentatorów, jak Walter Cronkite,    emoc

John Chancellor, David Brinkley i Barbara Walters. Z tych segmentów    nie o

skonstruowano 57-minutowy film wideo, w którym każda scenka mimiczna    ustali

pokazywana była przez 2,5 sekundy. Między kolejnymi segmentami były    a wyl

z dziewięciosekundowe przerwy. Film ten pokazywano tak zwanym naiwnym    rech

obserwatorom (studentom), których zadaniem było szacowanie każdego    sieci

segmentu mimicznego na dwudziestojednopunktowej skali ocen: od najbar-    cj ine

dziej pozytywnych do najbardziej negatywnych. Badani nie wiedzieli, kogo    1984.

zapowiada czy komentuje oglądany dziennikarz. Analiza ocen wyrażanych    ^w AB

mimicznie emocji wykazała, że emocje te wyraźnie odbiegają od ocen    iż gli

neutralnych. Okazało się również, że poszczególni dziennikarze różnili się    przed

stopniem owej inklinacji od średniej, czyli od neutralnego wyrazu twarzy.    i rep*

Można przypuszczać, że w różnym stopniu maskowali swoje emocje w sto-    „wyn

sunku do konkretnych polityków. W kolejnym etapie badacze przyporząd-    preze

kowali poszczególne segmenty mimiczne i oceny emocji, jakie wyrażają    emoc

wobec postaci polityków, przy prezentacji których je okazali. Przy takim    prawt

zestawieniu stało się wiadomym, że jedni dziennikarze wyrażali istotnie    regp |

więcej pozytywnych emocji w odniesieniu do Cartera, inni do Forda. Główny    Op

wniosek z tego badania to wykazanie, że widzowie wykrywają „sytuacyjne”    dzieje

różnice ekspresji emocji u popularnych dziennikarzy. To, czy te emocjonalne    ogląd

sygnały są ignorowane, czy też mają istotny wpływ na preferencje polityczne    powo

widzów, sprawdzano w serii innych eksperymentów. Tym razem materiał do    że ov.

badań stanowiły segmenty ekspresji trzech popularnych prezenterów stale    znale;

związanych z ogólnokrajową siecią ABC (Peter Jennings). CBS (Dan Rather)    wpro;

oraz NBC (Tom Brokaw). nagrane osiem dni przed wyborami prezydenckimi    krotni

w 1984 roku. Nagrane segmenty pochodziły z wiadomości telewizyjnych    kowai

i pokazywały mimikę dziennikarza, gdy wypowiada on nazwisko któregoś    repub

z kandydatów (wtedy był to Ronald Reagan i Walter Mondale) lub nazwę    widzc

partii. Dla każdego dziennikarza zarejestrowano także serię segmentów    Ale o

332 kontrolnych pokazujących jego twarz podczas dyskusji na jakiś zdecydowanie    prezei