314 315 (2)

Elektrody do diatermii długofalowej

Elektrody do diatermii długofalowej są zbudowane z metalu. Przewodzą one prąd przy bezpośrednim przyleganiu do ciała. Kształt i wielkość elektrod mogą być różne, zależnie od ich zastosowania i techniki zabiegu.

Ryc. 195. Elektroda z folii: Z — zacisk; P — przewód

Elektrody płytkowe przygotowujemy z folii cynowej lub ołowianej powleczonej cyną, o grubości od 0,5 do 2 mm. Wycinamy je z arkusza folii nożyczkami, kąty ścinamy, brzegi wyrównujemy (ryc. 195). Wielkość elektrod oznaczamy mierząc ich powierzchnią w centymetrach kwadratowych. Kształt i wielkość elektrod użytych do wykonania zabiegu zależy od okolicy przegrzewanej oraz od zastosowanej dawki prądu.

Jeżeli mamy dwie elektrody różnych rozmiarów, to mniejszą płytkę (elektrodę czynną) umieszczamy w miejscu, które chemy intensywniej przegrzać, a większa płytka (elektroda bierna) służy do zamknięcia obwodu prądu.

Do połączenia elektrody z izolowanym przewodem doprowadzającym prąd służą specjalne zaciski. Pozostałe zakończenie przewodu łączymy z zaciskiem obwodu leczniczego na stole rozdzielczym aparatu.

Do ustalenia położenia elektrod używamy opasek elastycznych. Możemy również ułożyć chorego na elektrodzie, zważając na jej dokładne

przyleganie,

Dawkowanie prądu długofalowego

Stopień przegrzania tkanek zależy od dawki natężenia prądu, czasu trwania jego przepływu oraz od oporu. W dawkowaniu prądu bierzemy pod uwagę wielkość elektrod, ich ułożenie, przekrój obiektu oraz sposób przepływni prądu przez teren przegrzewany.

Dawkowanie natężenia prądu dostosować należy do powierzchni elektrody mniejszej (tzw. czynnej). Przyjmujemy jako dawkę tolerancyjną natężenie prądu wynoszące 1 A na 100 cm² powierzchni elektrody czynnej. Gęstość prądu na 1 cm² powierzchni wynosi wrtedy 0,01 A.

Jeżeli układ elektrod jest taki, że prąd przepływa przez podłużny wymiar obiektu (np. przez kończynę), należy w dawkowaniu uwzględnić najmniejszy przekrój na drodze przepływu prądu.

0,6 — 0.8

1.2    — 1.5

1.4    — 1.8

1.2    — 1.5

1.5    — 1.8 0,8 — 1.2 0,6 —0,8 0,4 — 0,6 0,6 — 0,8 0.4 — 0.8 0,2 —0,6

Teren przegrzewany

Natężenie prądu (w amperach)

Klatka piersiowa

Nadbrzusze

Podbrzusze

Narządy położone w miednicy małej

Okolica lędźwiowa

Staw biodrowy

Staw kolanowy

Staw skokowy

Okolica barkowa

Staw łokciowy

Staw nadgarstkowy

Przegrzanie tkanek i uzyskany stopień ich przekrwienia zależą również od dawki czasu. Przeciętnie stosujemy 15—20 minut.

Podczas włączania prądu stopniowo zwiększamy jego natężenie i odczytujemy dawkę na skali amperomierza cieplnego. Nagłe włączanie i wyłączanie prądu nie jest w terapii dozwolone.

WSKAZANIA I PRZECIWWSKAZANIA DO STOSOWANIA DIATERMII

DŁUGOFALOWEJ

Przepływ prądu długofalowego powoduje podniesienie ciepłoty i przekrwienie czynne tkanek głęboko położonych na skutek wytworzonej w nich energii cieplnej.

Przegrzewanie diatermią długofalową stosować możemy w przewlekłych stanach zapalnych mięśni, tkanki łącznej, stawów i nerwów (myositis, (ibrositis, arthritis, neuritis).

Przeciwwskazaniem do stosowania diatermii są: krwawienia, nowotwory, niewydolność krążenia, obrzęki, zapalenia naczyń żylnych.

Obecnie, ze względu na postęp techniczny, korzystniejsze możliwości głębokiego przegrzewania tkanek i lepsze efekty lecznicze w leczeniu stanów zapalnych uzyskiwane są przez zastosowanie diatermii krótkofalowej, prądy długofalowe są wykorzystane przeważnie do zabiegów diatermo-koagulacji.

KOAGULACJA

Koagulacja polega na zniszczeniu tkanki skutkiem ścięcia białka. Jeżeli dawka natężenia prądu obliczona jest w stosunku do wielkości powierzchni elektrody w granicach tzw. tolerancji tkanek (1 A na 100 cm²), to ciepło wywiązane skutkiem przepływu prądu powoduje przegrzanie tkanek. Gdy powierzchnia elektrody będzie bardzo mała,

315