32

Następnego dnia mama poszła z Romkiem do lekarza. W domu zostali tylko Bari i Szaruś. Nie działo się nic szczególnego. Jak zwykle przyszedł pan listonosz i wrzucił listy do skrzynki. Bari dobrze go znał, więc zareagował ledwie jednym szczeknięciem: hau. Tak bardziej z przyzwyczajenia niż z potrzeby. Szaruś chciał się z nim bawić, ale przecież Bari jest poważnym psem i nie będzie hasał z jakimś niewydarzonym kotem. Spał więc dalej, a Szaruś znalazł sobie do zabawy kłębek włóczki.

-    Głupi kot - myślał Bari - biegać za wełna? Kosteczka - no, ale czego się można po nim spodziewać?

Nagle do jego uszu dotarł dziwny dźwięk. Najwyraźniej ktoś się skradał do drzwi. Uszy Bariego wychwyciły szelest i błyskawicznie był on na nogach, a właściwie na czterech łapach, gotów do ataku. Słuchał jeszcze sekundę i już nie miał wątpliwości. To czaiło się niebezpieczeństwo. Obcy obszedł dom dookoła, sprawdził czy okna sa^ zamknięte i zaczął majstrować przy zamku u drzwi. Tego było już za wiele.

-    To mój dom! Hau, hau! Ja tu pilnuję! Hau, hau! A ty tu czego szukasz? Hau, hau! Te drzwi zamknięte! Hau, masz szczęście że nie mogę wyjść, tak chętnie bym cię złapał za nogawkę, hau, hau, hau!

32