331 (10)

17 Specyfika namgacji oceanicznej 331

również tabele skali morza (od 0 do 9) wraz ze średnimi wysokościami fal oraz definicje opisujące stan morza. Dział, w którym omówione są prądy oceaniczne, stanowi szeroki i dokładny opis akwenów na całym świecie. Scharakteryzowano ogólną cyrkulację prądów na wszechoceanach, oddziaływanie wiatrów na falowanie na otwartej przestrzeni oceanu oraz w pobliżu linii brzegowych.

W dalszej części ogólnie omówione zostały zagadnienia dotyczące lodów i zlodzenia, z odesłaniem do publikacji The Mariners Handbook NP 100. Bardziej szczegółowo, dla każdego rejonu oddzielnie, opisano granice i ruchy lodów.

Systemy do określania pozycji - to następny temat tej publikacji. Definiuje się tu systemy do określania pozycji na oceanach. Pokrótce omówiono wybrane parametry potrzebne do bezpiecznej realizacji podróży w tych rejonach.

Ostatnim działem są „Uwagi i ostrzeżenia”. W tym miejscu mówi się o ochronie środowiska. Dotyczy to przede wszystkim zanieczyszczenia morza olejami. Publikacja odsyła czytelnika do innych źródeł, jak locje i poradnik marynarza (NP 100) oraz do map pilotowych.

Prognozy pogody i falowania warunkujące wybór tras oceanicznych

Zasadniczym elementem zakłócającym pływanie oceaniczne jest falowanie. Badania nad tym zjawiskiem rozpoczęto w 1949 roku, w celu eksploatacji energii morza. Metoda fali znaczącej została zaproponowana przez. Sverdrupa i Munka. a następnie zmodyfikowana przez Bretschncidera i Wilsona. Metoda spektralna falowania Piersona. Neumanna i Jamesa została wykorzystana do celów optymalizacji tras oceanicznych, jako zdecydowanie najbardziej efektywne narzędzie do badań i prognoz falowania. Rozwój teorii falowania oraz zastosowanie techniki komputerowej w latach sześćdziesiątych, pozwoliły stworzyć nowe techniki prognozowania falowania. Duży wkład w rozwój tych technik wnieśli Darbyshire (1961), Pierson (1966), Trick i Bear (1966) oraz Barnett (1968). Metody prognoz falowania proponowane przez Piersona, Tricka, a następnie Beara i lnoue'a, zostały ostatnio zmodyfikowane przez japończyków: Isozucki i Uji. Prognoza falowania oceanicznego dotyczy wielu elementów, między innymi powstawania, rozchodzenia się oraz charakterystyki fal, spektrum falowania, oddziaływania fali na fale oraz oddziaływania ciśnień powietrza na powierzchnię morza. Elementy te pozwalają określić najbardziej prawdopodobną prognozę pogody. W prognozowaniu numerycznym stosowana jest głównie metoda spektralna, w której dwuwymiarowe spektrum falowania, będące funkcją częstotliwości i kierunku rozchodzenia się fal, jest drukowane na siatce geograficznej. Do planowania trasy oceanicznej konieczna jest długoterminowa prognoza pogody: 7-12-dniowa. Stanowi ona podstawę wyboru drogi. Niestety, stopień wiary godności takich prognoz wciąż jest tylko dostateczny. W załączniku 13 przedstawione są główne kierunki ruchu cyklonów tropikalnych na świecie: są one jednym z elementów potrzebnych do wyboru tras oceanicznych.

Sposób obróbki i modelowania informacji o falowaniu dla celów optymalizacji trasy pokazano na rysunku 17.7.