317 (10)

17. SPECYFIKA NAWIGACJI OCEANICZNEJ

Zabezpieczenie surowcowe krajów uprzemysłowionych wymaga prowadzenia zorganizowanego morskiego handlu światowego w oparciu o transport morski. Zmiany strukturalne przemysłu w wielu krajach świata, spowodowały zmiany technologii przewozu ładunków drogą morską. Źródła surowcowe i ich rozmieszczenie nie uległy gwałtownym zmianom i przeobrażeniom, stąd podstawowe kierunki oraz strumienie ruchu statków w żegludze światowej się nie zmieniły. Większość masy ładunkowej transportowana jest w żegludze oceanicznej.

Proces nawigacji oceanicznej można podzielić na dwie fazy: fazę planowania i realizacji. Pierwsza z nich została szeroko opisana w oddzielnym rozdziale (rozdz. 20) oraz w literaturze przedmiotu [36, 38]. W tym miejscu omówiono jedynie fazę realizacji.

Celem nawigacji oceanicznej jest prowadzenie statku od portu A do portu B bezpiecznie i ekonomicznie. Faza realizacji składa się z czterech elementów:

1)    określenia aktualnej pozycji statku:

2)    identyfikacji i oceny ryzyka dalszej żeglugi w oparciu o informacje hydrometeorologiczne;

3)    zaplanowania dalszej strategii na trasie oceanicznej;

4)    wyboru bezpiecznego wektora ruchu, tj. kursu i prędkości.

Model elementów składowych opisujący cały proces nawigacji oceanicznej pokazano na rysunku 17.1.

Rys. 17.1. Model realizacji nawigacji oceanicznej