332 (3) tif

-    Jesteś pewna? - spytał.

Kiedy skinęłam głową, zdjął ze mnie resztę odzieży. Potem zrzucił podkoszulek i spodnie, i położył się na mnie.

Bolało, kiedy się poruszał między moimi nogami. Bolało, kiedy we mnie wszedł. Nie rozumiałam, o co tyle hałasu, czemu poeci opiewają tę chwilę, dlaczego Penelopa czekała na Odyseusza, a rycerze jechali na wojnę ze wstążkami kochanek na hełmach. Nagle to do mnie dotarło. Moje serce, trzepoczące jak motyl, zwolniło w rytm jego serca. Czułam, jak krew w jego żyłach pulsuje wraz z moją, niczym nieunikniony refren piosenki. Przy nim stałam się inna, jak brzydkie kaczątko zamienione w śnieżnobiałego łabędzia. Na chwilę stałam się dziewczyną z marzeń. Powodem, by pozostać przy życiu.

Potem, kiedy się ubrałam, Aaron uparł się odprowadzić mnie do domu, jak „prawdziwy narzeczony”. Wiedziałam, że tata pakuje rzeczy do jednej walizki, którą każdy z nas mógł zabrać. Pewnie martwi się, gdzie jestem. Aaron nachylił się i pocałował mnie na ulicy, na oczach przechodzących sąsiadów. Był tak szczęśliwy, że poczułam, iż zawdzięczam mu źdźbło prawdy.

-    Chciałam wiedzieć, jak to jest - szepnęłam, myśląc: Bo może nie będzie drugiej okazji.

Podniosłam na niego wzrok.

-    Bardzo ci dziękuję.

Zaśmiał się.

-    Jak elegancko! - Skłonił się przesadnie. - Panno Lewin, czy mógłbym jutro panią odwiedzić?

Jeśli cokolwiek do niego czułam, byłam mu winna źdźbło prawdy. Byłam mu winna krzepiące kłamstwo.

332