34 Jerzy Bartmińskl
stylistycznych przynależnych do nurtu strukturalistycznego jest porównanie języka danego tekstu: a) z niejęzykowymi składnikami dzieła, które tekst przekazuje, b) z innymi tekstami przynależnymi do danego języka i szerzej nawet: danej kultury. Posłużmy się przykładami.
Juliusz Słowacki zapisał w swoim „Dzienniku” pod datą 21 XII 1848 r. następującą refleksję:
(1) Walczyć za wolność — wolność jest tylko śrzodktem — nie celem, to tak, jakby dwóch ludzi walczyło o flet — a jeden z nich tylko był muzykantem. •
Ta sama refleksja została przez niego następnie ujęta w formie poetyckiej, przyjmując postać wiersza:
(2) Drą się o wolność — Boże, nachylaj im grzbietu,
Bo wolność — jest jakoby posiadanie fletu,
Jeśli go weźmie człowiek muzyki nieświadom,
Piersi straci — i uszy sfałszuje sąsiadom. 1 2
Wobec tożsamości autora i tematu możemy przyjąć, że różnice między tekstami są tylko różnicami stylów i zapytań o cechy różniące — w różnych płaszczyznach języka — i o wartości, które za tymi cechami stoją.
Tekst (2) czytelnik rozpoznaje „na pierwszy rzut oka” jako wiersz: sygnalizują to linijki o wyrównanej długości zakończone rymem. To można stwierdzić nawet nie znając języka, tak są w naszej kulturze pisane tylko teksty poetyckie. Otrzymujemy sygnał pozwalający dokonać wstępnej identyfikacji stylu. W tym momencie odbiorca ma już prawo przyjąć wobec tekstu określoną postawę interpretacyjną: świata przedstawionego w utworze poetyckim nie odnosić bezpośrednio do znanej mu, obiektywnej rzeczywistości, lecz odbierać, go autotelicznie w postawie pewnego rodzaju kontemplacji (estetycznej). Lektura całego tekstu wiersza, z rozwiniętą świadomością językową, pozwala dalej stwierdzić w nim obecność wyrażeń poetyckich kontrastujących z potocznymi (jakoby zamiast jak gdyby) i rzadkich, niezwykłych, kontrastujących ze zwyczajnymi (człowiek muzyki nieświadom
J. Słowacki: Dzieła wszystkie. Pod red. J. Kleinera, t. XV, Wrocław 1955, s. 488.
Ibid., t. XII, cz. 1, Wrocław 1960, s. 296.