35 (51)

i od kątów ich odchylenia od poziomu, dla tej samej siły zewnętrznej wywołanej wiatrem wiejącym prostopadle do statku od strony nabrzeża. W omawianym wypadku pominięto siły od wstępnych naciągów lin; wstępne napinanie lin cumowniczych stosuje się w celu dociśnięcia cumowanej jednostki do nabrzeża, oczywiście z użyciem odbijaczy. chroniących poszycie kadłuba w miejscach jego kontaktu z konstrukcją nabrzeża lub innego miejsca postoju.

W skrypcie analizę sił w linach cumowniczych ograniczono do zagadnienia cumowania przy nabrzeżach portowych. W takich wypadkach można pomijać wpływ' falowania i mchów' statku na fali na siły w tych linach. Pominięto również oddziaływanie mchów innych statków na zacumowaną jednostkę. Analizę sił w' linach przeprowadza się z uwzględnieniem najbardziej niekorzystnego kiemnku działania sił zewnętrznych. Z tego powodu oddzielnie przeprowadzono analizę dla jednostki ustawionej równolegle i oddzielnie dla jednostki ustaw ionej prostopadle do nabrzeża. Przy cumowaniu równoległym uwzględnia się wyłącznic wiatr. Zakłada się, że wieje on prostopadle do statku od strony nabrzeża. Oddziaływanie prądu (pływowego lub rzecznego) równoległego do nabrzeża można pominąć. Natomiast przy ustawieniu jednostki prostopadle do nabrzeża najbardziej niekorzystne warunki, ze względu na siły w. linach przytrzymujących statek, występują wówczas, gdy prąd i wiatr mają ten sam kierunek (równolegle do nabrzeża) i zwrot. Dodatkowo, podczas cumowania na wodach o ograniczonych głębokościach, gdy występuje prąd. należy uwzględnić zjawisko spiętrzenia przepływu wody wokół kadłuba statku. Skutkiem tego spiętrzenia jest wzrost opom hydrodynamicznego w porównaniu do opom, jaki stawia statek prądowi na wodzie o dużej głębokości.

Poniżej przedstawiono analizę sił w linach cumowniczych na statku cumującym równolegle do nabrzeża z uwzględnieniem wiatru wiejącego prostopadle od strony nabrzeża. Siłę napom wiatru na kadłub statku oraz moment tej siły, liczony względem owręża, wyznaczono dla współczynników opom aerodynamicznego pomierzonych doświadczalnie na modelach statków [1]. Układ lin cumowniczych przedstaw ia rysunek 50, przy czym dla uproszczenia przyjęto jedynie dwie takie liny, biegnące z dziobu i rufy statku prostopadle na nabrzeże.

Siłę naporu wiatru, wiejącego prostopadle do statku, wyznacza się z zależności:

Fw [kNJ = 0,5 • pa • Cy • Ay • Vw ²

gdzie:

pa = 1.3 kg/m³ Cy

Ay |m²| Vw |m/s|

Rys. 50. Cumowanie statku równolegle do nabrzeża. Wiatr wiejący prostopadle od nabrzeża. Siły działające na statek; Fur. Mw - siła naporu i moment od działania wiatru. Rp. R_K - reakcje w cumie dziobowej i rufowej

średnia gęstość powietrza.

współczynnik poprzecznego oporu aerodynamicznego nadwodnej części statku, określony na podstawie badan eksperymentalnych [1], można przyjąć jego przybliżoną wielkość Cy = 1.0,

boczna powierzchnia nawiewu nadwodnej części statku, prędkość wiatru, określona jak w podrozdziale 1.4.

Moment od wiatru jest równy:

Mw [kNm] = 0.5 • pa • Cm • Ay • Vw² • Lpp

gdzie:

Cm    - współczynnik momentu oporu aerodynamicznego, działają

cego na nadwodną część statku, określony na podstawie badań eksperymentalnych (IJ, w przybliżeniu (dla wiatru wiejącego prostopadle do statku) można przyjąć następujące jego w iclkości:

67