36 (496)

przez Boulengera w 1901 roku. Do początku lat 80. zeszłego stulecia Paracyprichromis brieni zaliczany był do rodzaju Cyprichromis. W 1981 roku Poll, badając ten takson, wyodrębnił go z tego rodzaju. Jednym z powodów była różnica w sposobie odbywania tarła. Cyprichromis odbywa je w toni wodnej, natomiast przedstawiciele rodzaju Paracyprichromis na podłożu, którym jest płaszczyzna skały. W 1994 Biischer odkrył rybę, która odbywa tarło również na substracie i zaklasyfikował ją do rodzaju Cyprichromis, nadając jej nazwę Cyprichromispavo. W tym momencie rozróżnienie rodzajów na podstawie odbywania tarła stało się niemożliwe.

W 2003 roku Takahashi opisał szczegółowe różnice między rodzajami Paracyprichromis i Cyprichromis. Przy pomocy obserwacji, a także badań radiologicznych wyróżnił sześć cech charakterystycznych, którymi różnią się oba rodzaje. Wracając do Paracyprichromis — zasadnicza cecha, która (oprócz ubarwienia) wyróżnia P. nigripinnis od P. brieni, to mniejsza średnica oka w stosunku do długości głowy u P. brieni.

Oba opisywane gatunki to ryby stadne. Zamieszkują te same rejony jeziora Tanganika - okolice Magary na terytorium Burundi, Kigomy oraz Nkove na terytorium Tanzanii, a także rejon Chituty w Zambii. Samce dorastają do ok. llcm. Samice są nieco mniejsze. Pokarmem w środowisku naturalnym jest plankton.

P. bierni można spotkać na głębokościach od 5 do 25 metrów, P. nigripinnis — poniżej 25 metrów przy rumowiskach skalnych, gdzie samce obejmują rewir przy pionowych skałach, zaś samice i młode samce pływają w toni wodnej. Ławice te liczą niejednokrotnie po kilkaset sztuk. Często spotyka się nazwę handlową P. nigripinnis „Blue Neon” ze względu na bardzo wyraźne poziome fluorescencyjne pasy przebiegające wzdłuż ciała. Rzeczywiście nazwa ta dokładnie oddaje ubarwienie ryb. Barwy te są widoczne na znacznych głębokościach, gdzie nie dociera światło słoneczne. Samice w ten sposób odnajdują bez problemów samce przy płaszczyznach skalnych i odbywają z nimi tarło.

Ubarwienie

Podstawowym kolorem Paracyprichromis nigripinnis jest łososiowoczerwony. Samice są znacznie bledsze niż samce. Wzdłuż ciała przebiega kila poziomych niebieskoneono-wych pasów. Dwa środkowe są bardzo wyraźne i błyszczące. U samców są one znacznie wyraźniejsze. Pozostałe pasy nie są tak dekoracyjne, jednakże w okresie tarła znacznie się uwydatniają. Duże delikatne płetwy piersiowe w kolorze łososiowym poruszane są przez rybki niczym wachlarze. Wszystkie pozostałe płetwy są również łososiowe i mają bardzo subtelną neonową obwódkę. Promienie płetw brzusznych oraz odbytowej są neonowe. Płetwa grzbietowa oraz ogonowa są dodatkowo nakrapiane neonowymi kropkami. U dorosłych samców zakończenie płetwy ogonowej jest postrzępione.

Zbiornik oraz jego przygotowanie i utrzymanie

Moją przygodę zaczynałem z P. nigripinnis w akwarium 240-litrowym o wymiarach 120 x 50 x 40 cm (długość x głębokość x wysokość). Ryby w naturze żyją w pobliżu skał i przy nich odbywają tarło, dlatego w akwarium należy ustawić konstrukcje skalne niemalże do powierzchni wody. Jest to obowiązkowe wyposażenie zbiornika dla P. nigripinnis. Konstrukcje powinny być stabilne i muszą mieć płaskie, pionowe powierzchnie. Przy nich ryby odbywają tarło, a tak

że śpią. Poza tym skałki będą naturalnym schronieniem dla młodzieży.

Rozmyślając na temat wielkości akwarium, muszę przyznać, że zbiornik duży i wysoki dobrze charakteryzuje potrzeby tej rybki. Aktualnie moje zwierzęta pływają w 650-litrowym zbiorniku o wymiarach 180 x 60 x 60 cm. Z perspektywy czasu stwierdzam, że moje 240 litrów, w których przebywały wcześniej to dla nich zbyt mało.

Przyjęte jest ogólnie, że w akwarium z rybami z jeziora Tanganika ogromną rolę gra powierzchnia dna. W przypadku P. nigripinnis wysokość akwarium ma również duże znaczenie. Zbiornik dla tych ryb powinien mieć co najmniej 120 cm długości i 50 cm szerokości (im dłuższy i szerszy, tym lepiej dla naszych pupili). Minimalna wysokość zbiornika, którą bym polecał, to 50 cm (i 300 litrów).

Ryby te nie niszczą roślin, dlatego można zastosować nawet delikatne gatunki. W moim zbiorniku goszczą Vallisneria americana, Anubias barteri, Bolbitis heudeloti, a także Cerato-phyllum demersum. Na dnie umieściłem drobny jasny żwirek

0    granulacji ok. 0,5 mm w warstwie ok. 3-4 cm.

Filtracja, hmmm... O filtracji można by napisać długi artykuł, podając różne rozwiązania, a także dla każdego z nich za

1    przeciw. Niezależnie od tego, jakie rozwiązanie wybierzemy, ważne jest, aby połączyć filtrację mechaniczną i biologiczną, czyli zastosować dwa filtry, np. filtr zewnętrzny kubełkowy oraz filtr wewnętrzny typu „głowica” z nałożoną gąbką. Filtr kubełkowy będzie spełniał rolę filtra biologicznego, zaś wewnętrzny będzie filtrem mechanicznym i wyłapywał drobne zanieczyszczenia w wodzie. W swoich 240 litrach miałem filtr TetraTec 1200 oraz głowicę AQUAEL FAT 4 z gąbką.