8228808131

50 -lecie Polskiej Radiolokacji

Rys. 10.2. Wskaźnik panoramiczno-syntetyczny

WPS-11

Od początku lat 80. modernizacją obiektów kierował mgr inź. A. Kątcki.

Zespół głównych twórców zmodernizowanych obiektów w składzie: dr inż. A. Janyszek, mgr inź. A. Kątcki, mgr inź. Z. Pajewski, płk mgr inź. S. Ramel, mgr inź. S. Durbajło, płk mgr inż. T. Mikoś, mgr inź. J. Rozum, płk mgr inź. W. Skrzyński i mjr mgr inż. T. Bondarowicz został w 1985 r. wyróżniony nagrodą I stopnia (zespołową) Ministra Obrony Narodowej.

Nowy wskaźnik WPS-11 znalazł wiele innych zastosowań. Został wdrożony do produkcji w WZR RAWAR i wyprodukowany w ilości kilkuset sztuk. Był wielokrotnie modernizowany głównie przez PIT.

Za opracowanie i wdrożenie wskaźnika WPS-11 zespół pracowników PIT, WZR RAWAR i WITU w składzie: mgr inź. J. Rychlik, mgr inź. W. Ziółkowski, mgr inź. G. Świstak, mgr inż. E. Czap-czyńska, technik R. Cedro, ppłk mgr inź. J. Zając i inż. A. Gruszczyński otrzymał w 1983 r. nagrodę III stopnia (zespołową) Ministra Obrony Narodowej.

Doświadczenia z automatyzacji podsystemu rozpoznania radiolokacyjnego szczebla taktycznego wykorzystano w latach 80. do opracowania zautomatyzowanego podsystemu kierowania walką radioelektroniczną WRE. Podsystem umożliwiał zbieranie informacji ze stacji rozpoznania radioelektronicznego, przetwarzanie tej informacji i kierowanie stacjami zakłócania źródeł promieniowania elektromagnetycznego na samolotach lotnictwa uderzeniowego.

Na bazie nadwozia kontenerowego, transportowanego na samochodzie TATRA 815 zbudowano obiekt RUDNIA - centralny element podsystemu. Do budowy obiektu zastosowano między innymi maszynę cyfrową UMJS-10 (prod. IKSAiP Wrocław) i wskaźniki WPS-11.

Oprogramowanie obiektu RUDNIA zostało opracowane przez zespół programistów WOPK. Do sprzężenia obiektu RUDNIA ze stacjami rozpoznania radioelektronicznego i stacjami zakłóceń opracowano przenośny pulpit - terminal, który został wprowadzony do wyposażenia tych stacji.

Terminal zapewniał odbiór komend i ich zobrazowanie, oraz redagowanie sformalizowanych meldunków np. o wykryciu źródła promieniowania (azymut, częstotliwość) i ich przesyłanie do obiektu RUDNIA. Zastosowana sygnalizacja świetlna i dźwiękowa informowała operatora o odebraniu komendy (polecenia) z obiektu RUDNIA.

Obiekt RUDNIA ze stacjami rozpoznania i zakłóceń (terminalami) współpracował za pomocą specjalnego podsystemu łączności (opr. WIŁ), do budowy którego zostały wykorzystane eksploatowane radiolinie.

Do obiektu RUDNIA mogła być dołączona stacja radiolokacyjna (odległościomierz), a odbierana informacja zobrazowana na wskaźnikach WPS-11.

Zespół twórców obiektów automatyzacji podsystemów kierowania walką radioelektroniczną został wyróżniony w 1985 r. Nagrodą Ministra Obrony Narodowej II stopnia (zespołową).

Nagrodę otrzymali: dr inź. Z. Maik, mgr inź. S. Szewczyk, mgr inź. A. Karpa, technik J. Berliński, ppłk mgr inź. J. Misztal, płk mgr inż. E. Sołtysiak, płk mgr inź. B. Jaworski, mgr inź. M. Paluch, J. Balik, płk mgr inź. K. Wawrzykowski.

Głównym projektantem podsystemu kierowania walką radioelektroniczną był dr inź. Z. Maik.

Trzeci etap rozwoju obiektów RPT-20 i RPT-10, realizowany na początku lat 90. zapewnił integrację tych obiektów z odrębnymi systemami kierowania środkami obrony powietrznej szczebla taktycznego. Opracowano i wdrożono interfejs zapewniający wymianę informacji pomiędzy obiektem RPT-20 i kabiną WP-11M (prod. ZSRR). Kabina wchodziła w skład punktu naprowadzania lotnictwa myśliwskiego.

Opracowany interfejs zapewniał wymianę informacji pomiędzy kabiną, a obiektem RPT-20 (informacja o sytuacji powietrznej, zadanie dla nawigatora naprowadzania, meldunki o gotowości i prowadzonej działalności bojowej).

W roku 1992 został wdrożony do eksploatacji interfejs obiektu RPT-20 z systemem kierowania działaniami bojowymi wojsk rakietowych i naprowadzania samolotów myśliwskich - WEKTOR (prod. ZSRR) [27].

Sprzężenie (interfejs) obiektu RPT-20 z systemem WEKTOR zostało zrealizowane za pomocą opracowanego urządzenia EP-10 (sprzęt, oprogramowanie), które podłączono do głównego i rezerwowego komputera RODAN-10. W skład urządzenia EP-10 wchodził mikrokomputer w wykonaniu przemysłowym (Intel 386, dysk twardy 40MB) i