387 [1024x768]

396 ELEKTROCHEMIA

Praktyczny (fi —--L.

WSPÓŁCZYNNIK    b

OSMOTYCZNY

gdzie: b -*    (5.128)

Stosując takie same oznaczenia jak przy omawianiu stężeń roztworów (str. 219)* możemy ułamki molowe składników naszego roztworu wyrazić za pomocą stężeń moJarnych m:

x =, "i    _— n₂

¹ n, +n₂ *    ² n, +n₂

^xi ⁿi

a ponieważ (3.89)

(3.89)

(5.129)

₌ n₂‘1000

m,

zatem , m ■ M_t

^b-~m-

Znaleźliśmy zatem związek pomiędzy stosunkiem molowym b> a stężeniem molarnym roztworu m. Jeżeli elektrolit dysocjuje na v jonów to oczywiście:

b

vmM, 1000

(5.130)

Wstawiając tę wartość do równania (5.128) otrzymujemy wyrażenie na aktywność rozpuszczalnika:

In zz_t

v • m • A/j 1000"

(5.131)

Równanie to, wiążące aktywność rozpuszczalnika z wartością praktycznego współczynnika osmotycznego <f> zostanie wykorzystane w tzw. izopiestycznej -styc/na ^meto^^z'^e wyznaczania współczynników aktywności. Najpierw opiszemy zasadę metody izopiestycznej.

Umieśćmy w dwóch naczyńkach dwa roztwory (rys. 5.16), przy czym w obydwu roztworach mamy jeden i ten sam rozpuszczalnik (który jak zawsze będziemy oznaczać indeksem 1). Jeden z tych roztworów (np. /) będzie roztworem odniesienia, dla którego znamy dokładnie zależność prężności pary rozpuszczalnika od składu (a więc również zależność aktywności od składu).