39 (263)

39

(rys. 4.1d), a ponadto w obrębie kreasek powinny przecinać się lub stykać z innymi liniami rysunku (rys. 4.1f).

Minimalna odległość między liniami równoległymi nie może być mniejsza niż 0,5 mm (rys. 4.1g, h). Dotyczy to również reprografu, co oznacza, że na oryginałach przewidzianych do zmniejszenia odległość ta musi być proporcjonalnie większa do stopnia zmniejszenia kopii.

Równolegle linie przerywane położone dość blisko siebie powinny być tak wykonane, aby kreski lub inne ich elementy były wzajemnie przesunięte (rys. 4.11).

Należy pamiętać, że używanie różnych rodzajów linii rysunkowej musi być rozpatrywane w powiązaniu z treścią i przeznaczeniem rysunku. Te same linie mogą służyć do zapisu różnych informacji, ale muszą być zawsze tak zastosowane, aby zapewniły zachowanie podstawowych wymagań stawianych zapisowi konstrukcji [9].

Poprawność zapisu ocenia się po tym, czy jest on jednoznaczny i nie-sprzeczny - w celu uniknięcia nieporozumień podczs przekazu informacji - oraz zupełny, aby odbiorca miał prawo uważać, że wszystko, co podaje rysunek, stanowi wystarczającą podstawę do jednoznacznego przyjęcia informacji.

Największa różnorodność linii występuje na rysunkach o dużym uszczegółowieniu konstrukcji, takich jak np. rysunek części, rysunek złożeniowy (bądź zespołowy lub częściowy), oraz na rysunkach produkcyjnych: głównie rysunku wykonawczym, zastawieniowym, zabiegowym, czynnościowym czy rysunku przedstawiającym przedmiot w stanie „surowym”. Te rysunki stanowią większą część w każdej dokumentacji technicznej. Umiejętność rozpoznania rodzaju rysunku pozwala na szybkie odczytanie zapisanej informacji. Nie jest to trudne, pomimo że rysunki pochodzą z różnych grup uporządkowania o nazwach przyjętych przez Polską Normę PN-64/M-01110. Określenie ich głównych cech według obowiązujących standardów jest wystarczające.

Wyjątek stanowi rysunek części przedstawiający tylko jedną część maszynową. Pojęciem tym można określić zarówno rysunek części wykonanej z jednego materiału jako utwór monolityczny, jak i rysunek części skonstruowanej z różnych elementów, połączonych w sposób nierozłączny, np. przez lutowanie, spawanie, nitowanie itp. Jednak w tym drugim przypadku złożoność przedmiotu jest większa (chociaż niekoniecznie złożoność jego kształtu). Pozwala to na zakwalifikowanie rysunku takiej części jako rysunku złożeniowego, a tym samym na precyzyjniejsze określenie cech rysunku części.

Powyższe uwagi nie mają praktycznie większego wpływu na zapis kon-strukcji, ale mogą ułatwić opanowanie umiejętności prawidłowego zastosowania linii rysunkowych.