3

Tę bajkę napisałam dla tych dzieci, które najpierw mówią „nie”, a dopiero potem myślą. Opowiedziałam ją Mateuszowi.

W pewnym mieście mieszkał pan Nie. Tak się nazywał chłopczyk, ale czasami mówiono na niego pan Nie a czasami Niepan.

Dlatego tak się nazywał, ponieważ zawsze mówił „nie”.

Na przykład mama mówiła;

-    Czy chcesz teraz zjeść obiad?

A na to Niepan odpowiadał:

-    Nie.

A czasem mama prosiła:

-    Czy możesz podać mi tę książkę?

-    Nie.

-    Dlaczego? - zapytała mama - przecież książka leży blisko ciebie i możesz mi ją podać.

-    Nie, bo nie - odpowiedział z uporem Niepan.

-    Wkładaj buty.

-Nie.

-    Chodź na spacer.

A Niepan jak zawsze odpowiadał:

-    Nic, nie, nie.

Aż raz mama naprawdę rozgniewała się.

-    Poczekaj - powiedziała - sam zobaczysz jak to niemiło, gdy ktoś stale odpowiada: nie, nie, nie.

-    Nie zobaczę - odpowiedział jak zwykle Niepan.

Mama na to już się nie odezwała, tylko poszła do drugiego pokoju i zaczęła cerować kurtkę taty Niepana. Niepan poszedł za nią i stanął obok krzesła.

-    Mamo - poprosił - zszyj najpierw moją koszulkę, tę, którą tak lubię. Chcę polecieć do kolegów i zagrać z nimi w piłkę. A ta podarta ko-

szula jest w barwach naszego klubu. Zszyj ją najpierw, a potem zszyjesz kurtkę taty.

-    Nie - odpowiedziała krótko mama.

-    Ale mamo, no zrób to, tak cię proszę - nalegał Niepan. Ale mama na wszystkie nalegania odpowiadała krótko:

-    Nie.

Co było robić. Niepan zrezygnował z wyjścia na dwór do kolegów i zabrał się do rysowania. Kiedy już zmęczył się rysowaniem, poprosił mamę:

-    Mamo, włącz telewizor, wiesz teraz jest ten film, który tak lubię. Ale mama tylko popatrzyła na swego synka i powiedziała:

-    Nie.

-    Ale dlaczego? - zapytał Niepan - przecież zawsze mi pozwalacie oglądać len film.

-    Nie bo nie - odpowiedziała mama zdecydowanym tonem.

Niepan smutny poszedł do swego pokoju i narysował swój smutek.

Potem przyszedł i pokazał rysunek mamie.

—Ja wiem — powiedział Mateusz, który słuchał mojej bajki — ja wiem, jak można narysować smutek.

-    Narysuj, jeśli chcesz — zaproponowałam.

Rysunek 2 przedstawia pomysł Mateusza.

-    Ten smutek tak się rozlewa. Gdyby go nie było, to woda byłaby spokojna i taka niebieska. A ten smutek ją zalewa i robi się czarno, no, smutno — powiedział Mateusz.

Kiedy- Mateusz narysował smutek, opowiadałam dalej:

-    Popatrz - powiedział Niepan - tak się czułem, gdy ty mi stale odpowiadałaś: nie i nie.

-    A czy pomyślałeś - odpowiedziała mama - jak ja się czuję, gdy ty mi tak odpowiadasz?

Niepan znowu poszedł do swego pokoju, ale tym razem nie rysował, nie bawił się, tylko usiadł na swoim krzesełku i się zamyślił. Siedział dość długo i myślał. A potem wstał, przyszedł do mamy i powiedział:

-    Poproś mnie o coś, mamo.