415
10.2. Metoda syrapleks
yspoicz
MńĆZCg0 s *arc 1
x2 jest dodatni, wobec czego kryterium maksimum nic jest spełnione ' teraz zbadać x2?). Zamieniamy zmienne x2 i xs, czemu na rys. 10.1.1 IggpPfcda przejście z A do B. Po obliczeniach, które zalecamy czytelnikowi wykonać krok po kroku, otrzymuje się, że
;t2 = ±(60+4x3-5x5) (z powyższego równania dla x«), x4*»^(60-7x3+17x3).
*“ yj (120 “ 3.Xj +^5),
/=±(43OO-J0x3-7Oxs).
Żaden ze współczynników przy zmiennych w/nie jest dodatni, czyli kryterium maksimum jest spełnione. Punkt o współrzędnych ± (120, 60, 0, 60, 0) - tzn. punkt B - jest zatem rozwiązaniem optymalnym, zgodnie z wynikiem otrzymanym wcześniej.
Metoda sympleks (w opisanym wariancie) daje w każdym kroku największy przyrost wartości f jaki można uzyskać, zmieniając tylko jedną zmienną prawostronną. Zdarza się jednak, że nawet w punkcie, który nic jest rozwiązaniem optymalnym, nie można zwiększyć f za pomocą zamiany pojedynczej współrzędnej, gdyż lo spowodowałoby konflikt z ograniczeniami. Ta wyjątkowa sytuacja występuje wtedy, gdy jedna zc zmiennych lewostronnych i jedna ze zmiennych prawostronnych są jednocześnie zerami, tzn. gdy znaleziono wektor dopuszczalny, w którym więcej niż n—m współrzędnych jest zerem. Jak wspomnieliśmy wcześniej, taki punkt nazywa się itdegenerowanym wektorem dopuszczalnym. Natrafiwszy na taki wektor próbuje się zamienić zmienną prawostronną z jedną z tych zmiennych lewostronnych, które zerują się w tym punkcie. \V trudniejszych przypadkach trzeba wykonać kilka takich zamian.
Przykład 10.2.1. Znaleźć maksimum wyrażenia
J— 2x1+2x2+3xj
przy warunkach
x,^0 (i = l,2.3).
dopuszczalne tworzą w przestrzeni (xlt x2, x3) ostrosłup o podstawie czworo-10.2.1). Wprowadzamy zmienne wolne xA, x5 i wybieramy x,, x2, x3 jako Bzpffo1*'6 prawostronne. Zauważmy, żc równania x*=0 i x5-0 także określają ściany ostro-Wektor dopuszczalny otrzymuje się dla x1=xi=x3=0 (punkt O na rys. 10.2.1),
' Ograniczenia są wtedy spełnione. Stąd
Jf«=l-x,-jt3, J/« 2,
*5fcl-X2-X3, zfx2-l, 4/=2,