Zdarza się. ze pytający czegoś nie dosłyszał w odpowiedzi lub jej nic zrozumiał i dlatego ponownie zadaje pytanie (tzw. nepccnpóc). Może wówczas w skrócie zapytać jeszcze raz o to samo, o co już pytał. Takie ponowne pytania, nawet jeżeli są nimi tylko wyrazy pytające (c«có.iufo. kor#a itp.) wymawiamy z HIC-3 lub, rzadziej, z Hłć-4 (co oznacza zdziwienie, niedowierzanie):
II I OCOJIMCO JUlHTCa CCŚHC?
1
— TpH Maca.
3 *
— Ckojimco? lub: CrojibKo? (ze zdziwieniem w głosie, że tak długo)
2. — Kor/ta bu roHMaere ypÓKH?
i
— B nojioBHHe uiecToro.
3 4 ...
— Kor/ta? lub: Kor/ta? (ze zdziwieniem w głosie, że tak późno)
Pytający może również ponownie zadać pełne pytanie. W takich pytaniach stosuje się HK-6, a centrum intonacyjne zawsze znajduje się w wyrazie pytającym:
!§ I. — Ckojimo jtfHTca ceanc?
t
Tpn Maca.
— ClOJIbKO /UIHTCH CeaHC?
2
2. - Kor Aa bu KOHMaeTC ypÓKH?
i
B nojioBHHe mecToro.
6
— Kor/ta bu KOHMaete ypÓKH?
Oiyiuatfre, a dotóm unaATe c y«dneaeM: I — Ky/ta tu coÓHpaeuibca?
i
— Ha nporyjury.
- Ky/ta?
2. — lae Bbl n03HaKÓMHJIHCb?
I
—■ Ha Ó3epc PHua.
— r^e?
2
3. — Ha KaKOM 3Ta*e tli acHBeiiib?
— Ha miTiiaAuaTOM.
6
— Ha KaKOM 3Ta*ć?
2
4. — KaKaa My3biKa Teóe HpaBHTca?
i
- PoK-MyjwKa.
6
- KaKasi-KaKafl, tłi roBopńuib? ynpaacHeinie 36
Mmaftie, o6o3HaHairre ran HK:
1. — Die śtot Mara3HH?
- rac?
2. — Ha KaKÓM TpaMBae móbcho Aoexa*n> ao uempa?
- Ha fiatom.
— rpHrópHń.
— KaK tc6b 30ByT?
4. — Die tc6b noA03KAan>?
- y rjiaBHoro Bxó/ia b TeaTp.
- Hie tc6b noAOBCAaTb?
A oto inna sytuacja dialogowa: pytanie powtarza nie ten, kto pyta, lecz ten, kto odpowiada. Odpowiadający powtarza pytanie najczęściej w celu lepszego przygotowania się do odpowiedzi, po to, by zebrać myśli itp. Wszystkie tego rodzaju pytania zawierają HK-3:
2
1. — Kor/ta ohm npHexa/uf?
3 i
- Kor/ta ohh npHexajra? Kaaceicii, tto Bnepa.
3
3 i
— Bce jih u iióhhji? flyMaio, hto Aa.
85