476 (5)

Próg detekcji sygnału /ale/y od całkowitej energii sygnału, a nie od rozkładu energii w czasie. Wydaje się mało prawdopodobne, że układ słuchowy potrafi sumować energię bodźca. Jest natomiast prawie pewne, źe to aktywność neuronowa jest sumowana w czasie. Możliwe jest również, że układ słuchowy nie dokonuje operacji sumowania w czasie. Próg detekcji sygnału może obniżać swą wartość wraz ze zwiększaniem czasu trwania sygnału dlatego, źe dłuższy sygnał dostarcza więcej możliwości spostrzeżenia go. Badania zmian głośności jako funkcji czasu trwania sygnału pokazały, że głośność wzrasta zc wzrostem czasu trwania aź do 100-200 rm.

Zdolność do dyskryminacji (rozróżniania) natężenia sygnału wyraża tzw. próg różnicowy natężenia. Potrafimy spostrzegać bardzo małe zmiany poziomu ciśnienia akustycznego dźwięku rzędu 0,5-2 dB dla szerokiego zakresu poziomów dźwięku oraz bodźców różnego typu. Dyskryminacja natężenia szumu spełnia prawo Webera: zaledwie spostrzegane przyrosty natężenia są proporcjonalne do natężenia. Dyskryminacja natężenia tonów jest nieco lepsza, niż przewiduje to prawo Webera. Dyskryminacja wyrażona jako frakcja (ułamek) Webera jest również niezależna od poziomu dźwięku dla pasm szumu

15.4.2. Selektywność częstotliwościowa

15.4.2.1. Istota selektywności częstotliwości

Gdy słuchaczowi prezentuje się sygnał sinusoidalny o określonej częstotliwości, to odbiera on (pcrcypuje) wrażenie tonalne o czystej, wyraźnej barwie. Wysokość tego tonu jest związana z jego częstotliwx>ścią. a głośność z natężeniem. Gdy słuchaczowi zaprezentuje się jednocześnie dwa tony. lo wrażenie, jakie wywoła ten dźwięk, będzie zależeć od tego, jak odlegle są one od siebie w dziedzinie częstotliwości. Jeśli tony te są dość odległe, tzn. mają częstotliwości równe na przykład 300 i 1000 Hz. to słuchacz wyraźnie usłyszy dwa oddzielne tony; układ słuchowy dokonuje perccpcyjnego rozdzielenia tych tonów. Ucho zachowuje się jak analizator rozkładający dźwięk złożony na składowe tonalne. Zdolność do perccpcyjnego rozłożenia dźwięku na składowe nazywa się rozdzielczością lub selektywnością częstotliwościową. Jeśli składowe dwutonu mają zbliżone częstotliwości, na przykład 1000 Hz i 1030 Hz, to słuchacz odbierze pewien dźwięk pośredni, będący mieszaniną dwóch tonów składowych. W tym przypadku rozdzielczość częstotliwościowa ucha jest niewystarczająca do rozdzielenia składowych tego dźwięku.

Rozdzielczość częstotliwościowa, której źródłem jest specyficzne funkcjonowanie błony podstawnej. jest fundamentalną właściwością naszego słuchu i przejawia się we wszystkich niemal aspektach percepcji dźwięku. Wzrok me ma zdolności do analizy światła: światło białe jest światłem białym, a nie zbiorem barw, z których się ono składa.

476