524 525 (2)

odłączeniu jej od wejścia wzmacniacza, podłączając zamiast tego obwodu jej układ równoważny oraz obciążając obwód fi jego opornością obciążenia.

Charakterystykę amplitudową wzmacniacza można zdejmować w układzie przeznaczonym do zdejmowania charakterystyki częstotliwościowej. Można ją zdejmować na dowolnej częstotliwości zakresu roboczego. Zazwyczaj charakterystykę amplitudową zdejmuje się na częstotliwości, odpowiadającej średniej częstotliwości roboczej wzmacniacza (dla wzmacniaczy akustycznych 400... 1000 H).

Charakterystykę amplitudową zdejmuje się w sposób następującym po przełączeniu woltomierza VI na zaciski wejściowe wzmacniacza, ustala się odpowiednią wartość częstotliwości generatora G oraz doprowadza na wejście wzmacniacza najmniejszą wartość napięcia wejściowego, mierząc ją za pomocą woltomierza VI. Pa zapisaniu wskazań woltomierza wyjściowego V2 zwiększamy napięcie wejściowe oraz ponownie zapisujemy wskazania V2. Opisaną czynność .powtarza się aż do wartości napięcia wejściowego 1,2... 1,5 razy większego niż maksymalna wartość obliczeniowa. Po uzyskaniu danych wykreśla się zależność U_vyj = /(U,„), która przedstawia sobą charakterystykę amplitudową wzmacniacza.

W celu określenia poziomu szumów własnych wzmacniacza odłącza się od jego wejścia generator G, podłączając równolegle do zacisków wejściowych wzmacniacza oporność równoważną źródła sygnału R_t. Napięcie mierzone przy tym za pomocą woltomierza wyjściowego V2, jest napięciem szumów własnych wzmacniacza.

10.3. POMIAR ZNIEKSZTAŁCEŃ PRZEJŚCIOWYCH

Podczas badania wzmacniaczy sygnałów impulsowych zamiast zdejmowania charakterystyki częstotliwościowej mierzy się wnoszone przez wzmacniacz zniekształcenia przejściowe — spadek płaskiego wierzchołka A, czas ustalania się t_u, wyskok czoła impulsu d. Te pomiary przeprowadza się również w warunkach zbliżonych najbardziej do warunków roboczych.

Układ pomiarowy zniekształceń przejściowych, wnoszonych przez wzmacniacz sygnałów impulsowych jest przedstawiony na rys. 10-3. Tutaj GSI — generator prostokątnych sygnałów impulsowych, o oporności wewnętrznej równej oporności źródła sygnału, zasilający badany wzmacniacz W; O — oscyloskop elektronowy, służący do pomiarów zniekształceń przejściowych, zwany w skróceniu oscyloskopem impulsowym; Z₀ — oporność, która łącznie z wejściową opornością oscyloskopu impulsowego tworzy oporność zastępczą obciążenia wzmacniacza.

W celu określenia zniekształceń przejściowych do wejścia badanego wzmacniacza doprowadza się z generatora sygnałów impulsowych impulsy o wymaganej amplitudzie, czasie trwania i zapełnieniu. Wartość sem. sygnałów wejściowych zmienia się za pomocą woltomierza kontrolnego i dzielnika, znajdujących się w generatorze. Impulsy z wyjścia wzmacniacza są doprowadzane do wzmacniacza pionowego oscyloskopu. Do wzmacniacza odchylania poziomego jest doprowadzane napięcie z genel-atora

Rys. 10-3. Układ pomiaru zniekształceń przejściowych wzmacniacza

„oczekującej” podstawy czasu, który znajduje się w oscyloskopie. Aby na ekranie lampy elektronowo-promieniowej otrzymać nie-znieksztalcony przebieg koła wzmacnianych impulsów, generator podstawy czasu należy wyzwalać specjalnymi impulsami, które są do niego doprowadzane oddzielnym przewodem i wyzwalają podstawę czasu nieco wcześniej niż pojawiają się impulsy na wyjściu wzmacniacza.

Na ekran lampy elektronowo-promieniowej oscyloskopu nakłada się przezroczystą prostokątną siatkę, za pomocą której oblicza się zniekształcenia przejściowe. W celu określenia czasu ustalania się badanego wzmacniacza oscyloskop impulsowy wyposaża się w podstawę czasu ze skalą czasową lub w generator znaczników czasu, który na zobrazowaniu impulsu zaznacza jasne lub ciemne punkty co określony'przeciąg czasu (na przykład co 0,01; 0,1; 1 (is). Mierząc długość odcinka osi poziomej między wartościami 0,1 i 0,9 ustalonej amplitudy lub obliczając liczbę znaczników czasu między tymi odciętymi, oblicza się czas ustalania wzmacniacza. Wyskok czoła oraz spadek wierzchołka określa się bezpośrednio za pomocą nałożenia siatki na ekran lampy.

Podczas pomiaru czasu ustalania się oraz wyskoku czasu do wejścia wzmacniacza doprowadza się krótkie impulsy nie dłuższe niż 10 t_u oraz wybiera się szybkość podstawy czasu, przy której wygodnie jest obliczać czas ustalania oraz wyskoku. Podczas pomiaru spadku wierzchołka do wejścia doprowadza się impulsy o maksymalnym czasie obliczeniowym oraz wybiera się taką podstawę czasu, przy której na ekranie lampy pojawia się jeden lub kilka impulsów.

525

3S Wzmacniacie elektroniczna