53 (269)

kasia: I to był właśnie zysk, który z tego miałaś przez długie lata, a lctóiy teraz, można powiedzieć, wypruł się albo starł.

magda: Ja oscylowałam między poczuciem wyższości a poczuciem niższości. Czasem byłam na samej górze, jak Nietzsche, a czasem w dole.

kasia: Tak, Nietzsche... skądinąd niesłychanie nieszczęśliwy człowiek, któiy nabrał tłumy ludzi na swoją bardzo smutną i tragiczną filozofię. No i skończył smutno i tragicznie... Wiesz, na autorytety wybieramy tych, którzy nam pasują. Są oczywiście tacy, którzy mówią o pokorze, ale to nie pasowało do tw^ojej wielkości i lepszości, prawda? Teraz wyszłaś z tej niezwykłości, z tej lepszości, ale także z tej pustki, i popatrzyłaś na to z boku. Wszystko, co zbierałaś jako dowody na swoje bycie kimś lepszym, się rozleciało! Co masz w rękach?

magda: Nic. Nie mam niczego. Do tego stopnia, że czuję bezsens i po prostu nie chce mi się żyć. A z drugiej strony, ale to też taka dziwna oscylacja, myślę, jakie możliwości stoją teraz przede mną.

kasia: Otworzyła się pusta przestrzeń.

magda: Tylko hardzo ciężko wyjść z tego starego...

53 DZIEŃ PIERWSZY