543 tif

-    Ksiądz odpowiedział: „Zrobił coś strasznego. Nie zasługuje na twoją miłość. Ale zasługuje, żebyś mu wybaczyła, inaczej będzie rósł jak chwast w twoim sercu, aż je zagłuszy. I ty będziesz cierpiała, nie on”. Miałam trzynaście lat, niewiele wiedziałam o świecie, czułam jednak, że religia kryje w sobie tyle mądrości, że zapragnęłam iść do klasztoru.

Odwraca się w moją stronę.

-    Nie wiem, co ci zrobił ten człowiek, i nie jestem pewna, czy chcę wiedzieć. Ale nie wybaczasz za kogoś innego, tylko za siebie. Mówisz tym samym: „Nie masz nade mną władzy. Nie uwięzisz mnie w przeszłości. Zasługuję na przyszłość”.

Myślę o babci, której milczenie odniosło ten sam skutek.

Josef Weber włączył się w moje życie, na dobre i na złe. Stał się częścią historii mojej rodziny. Czy jedynym sposobem, żeby go wymazać, jest spełnić jego prośbę, odpuścić mu winy?

-    Pomogłam? - pyta Mary.

-    Tak. O dziwo.

Klepie mnie po ramieniu.

-    Chodź. Znam miejsce, gdzie podają dobrą kawę.

-    Posiedzę jeszcze chwilę. Popatrzę na zachód słońca.

Spogląda na niebo.

-    Wcale mnie to nie dziwi.

Idzie na dół po schodach i znika mi z oczu. Zapada zmierzch, świat rozmazuje się przed oczami, jakby się pruł.

Sięgam po rękawice Mary, zawieszone na wiadrze jak zwiędłe lilie. Przechylam się przez barierkę ogrodu Moneta i zrywam parę łodyg tojadu. Na jasnym tle rękawicy

543