5 (865)

Zakończenie

Ta książka nie pretenduje do doskonałości. Jeżeli tylko

okaże się na poziomie, to cel — powrót do pisania po udarze mózgu — zostanie osiągnięty. Cały proces pisania tej książki był jednym z elementów dość złożonej i niekonwencjonalnej terapii. Pisałem odręcznie, po kilka stron dziennie. Pani Beata Mikołajko — mój terapeuta — czytała to, co napisałem, i pra cowaliśmy nad tekstem, nanosząc liczne poprawki. Chciałbym dodać, że w ciągu ostatnich czterech lat napisałem kilka tysięcy stron tekstu, który nigdy nie zostanie wykorzystany. Spełnił już swoje zadanie jako materia* ćwiczeniowy w terapii.

Szpitalem, który zajął się moją reanimacją^ a potem leczeniem pooperacyjnym, jest II Katedra i Klinika Chorób Wewnętrznych w Krakowie. Składam podziękowanie prof. dr. hab. Andrzejowi Szczeklikowi oraz całemu personelowi kliniki za nadzwyczaj troskliwą opiekę.

Wreszcie chciałbym poświęcić tę książkę wszystkim osobom dotkniętym afazją, których w Polsce wcale nie jest tak mało. Jesteśmy wdzięczni za wszystko, co może nam pomóc uporać się z chorobą. Mam nadzieję, że moja książka też się do tego przyczyni.

im. Josepha Conrada Korzeniowskiego

^rT.oańsk, ul. Ks. B.$ychtv20 14 1.40-1 O