62 (154)

Do ustalenia długości zastępczej, a więc i częstości naturalnej układu, korzystne jest zastosowanie metody graficznej. Tak np., dla równania

l    71

(59g) wykreśla się przebiegi składników F*ctg — % oraz V— w zależności

I

z    z

°d l_z (rys. 31), a punkt ich przecięcia określa szukane rozwiązanie.

Rys. 31. Graficzne wyznaczanie naturalnej częstości układu wylotowego

Rys. 32. Schemat do wyznaczania długości zastępczej rury wylotowej z dyfuzorem a—rura z dyfuzorem, b—rura zastępcza

Dla przypadku rury wylotowej zakończonej dyfuzorem F.J. Wallace [117] proponuje stosowanie do obliczenia długości zastępczej wzoru:

< W + ■

(61)

gdzie: l_w jest długością rury wylotowej przed dyfuzorem, l_d — długością dyfazora. Inni uczeni [121, 122] wyprowadzili dla rury z dyfuzorem wzór teoretyczny w oparciu o teorię oporności pozornej (impedancja, zawada):

ctgj

g 7ll 21

1 +

a • 7i

2L

ctg

n

21,

(b — o)

a' n

21

(62)

gdzie: l, a, b — wielkości określone na rysunku 32. I tu można zastosować rozwiązanie graficzne, a porównanie ze wzorem Wałlace’a daje dużą zgodność wyników dla kątów wierzchołkowych dyfuzora 5-8°.

Niekiedy stosuje się zamknięcie rury wylotowej za pomocą konfuzora (dyszy) i wówczas wzór na długość zastępczą przybiera, wg cytowanych wyżej autorów, postać:

ctg

7tl

2L

a • % 21

ctg

n

Tu

(a-b)

a • 7t

~T7

(62a)

62