1.1. WPROWADZENIE
Podstawą wszelkich prac z dziedziny geodezji i kartografii jest osnowa geodezyjna. Instrukcje techniczne definiują ją w następujący sposób: Osnowa geodezyjna jest to zbiór punktów w terenie, które po wyznaczeniu ich położenia w przyjętym układzie współrzędnych lub wysokości służą do oparcia i powiązania w jednolitą całość odpowiednich dla danego celu opracowań geodezyjnych i kartograficznych.
Ze względu na sposób przedstawienia wzajemnego położenia punktów, osnowy geodezyjne dzielą się nas
a) osnowę poziomą, w której wzajemne położenie' punktów na powierzchni odniesienia zostało określone w przyjętym układzie współrzędnych geodezyjnych,
b) osnowę wysokościową, w której wysokości punktów zostały określone względem przyjętego poziomu odniesienia,
Ze względu na rolę i znaczenie dla prac geodezyjnych osnowy geodezyjne dzielą się na osnowy podstawowe, szczegółowe i pomiarowe.
Osnowę podstawową stanowią zbiory punktów geodezyjnych jo najwyższej dokładności, wyznaczone w poszczególnych sieciach w celu badania kształtu i wymiarów Ziemi.
Osnowa szczegółowa stanowi rozwinięcie osnowy podstawowej.
Osnowy pomiarowe służą dos
a) powiązania pomiarów sytuacyjnych i rzeźby terenu,
b) wyznaczenia projektów na gruncie,
c) wykonania pomiarów realizacyjnych przy obsłudze inwestycji (osnowa realizacyjna),
d) badania i określenia przemieszczeń i odkształceń obiektów budowlanych i podłoża gruntowego.
W ramach ćwiczeń polowyeh z geodezji studenci spotykać się będą z osnowami pomiarowymi i szczegółowymi.
1.2. ZAŁOŻENIE OSNOWY POMIAROWEJ
Pierwszym etapem pomiaru sytuacyjno-wysokościowego jest założenie na terenie objętym pomiarem sieci punktów geodezyjnych, które służyć będą za podstawę do dalszych pomiarów.
Załóżmy, że mamy wykonać mapę sytuacyjno-wysokościową części terenu pokazanego na załączonej mapie zasadniczej.