82 (144)

Rozdział jedenasty

Na myśl o walentynkach mam odruch wymiotny. Może trzeba być zakochanym, żeby je docenić, ale według mnie te dziewczyńskle chichoty i kwiki, towarzyszące walentynkom od momentu skończenia dziewiątego roku życia, obrzydza-

W pierwszej i drugiej klasie szkoły średniej było okropnie. Łaknęłam akceptacji, więc natychmiast się zakochiwałam i od razu otaczałam kultem każdego chłopca, który .nie zauważył", że jestem gruba. A jeśli w dodatku obdarzył mnie ciepłym słowem albo żartował ze mną - uwielbiałam go.

Potem nadchodził dzień świętego Walentego, a ja nie dostawałam żadnych walentynek. Przechadzałyśmy się wówczas z koleżankami, udając, że gardzimy zakochaniem. I krzycząc: .Domu nie macie!" do obśaskujących się par. Cierpiałyśmy, bo wiedziałyśmy, że jesteśmy zacotane. Zastanawiałyśmy się. jak to jest czuć dotyk chłopca na swoim ciele. a jednocześnie ciarki nam od tego chodziły po plecach i dziękowałyśmy naszym aniołom stróżom, że nie musimy lego doświadczać.

Walentynki na oddziale to była jednak zupełnie inna paw drętwei szpitalnej codzienności. Dziewczyny za