8485

uprzccuK Prawic role później, Jeordic i ja utworzyliśmy dla żartu zespół o nazwie Mn. Scahtrcc i wykonaliśmy piosenkę o wkładzie Lynn w rozwój sceny muz>vznej. Utwór nosił tytuł „Opryszczka". Jeordic śpiewał go w przebraniu Diany Ross, a ja grałem na perkusji, siedząc na nocniku. I\»/.nicj Jeordic grał w moim zespole pod pseudonimem Twiggy Ramircz. Tymczasem jednak był tylko sympatycznym dziwakiem w koszulce Bau-hausu. próbującym znaleźć jakąś bratnią duszę.

Następnym razem spotkałem go, kiedy grał na basie w dearhmctalo-wej formacji Amboog-A-Lard. Nie próbowałem go nawet namawiać, żeby z tego zrezygnował, poprosiłem tylko, żeby polecił mi jakiegoś dobrego basistę. Ale on upierał się, że takiego nie ma w całej południowej Florydzie i niestety, miał rację. Pozostało mi tylko namówić kolegę ze studiów, Briana Tutunicka, żeby został naszym basistą. Od początku wiedziałem, żc ro kiepski pomysł, bo Brian mówił przedtem coś o założeniu własnego zespołu, do którego nie miał zamiaru mnie zapraszać. Myślał pewnie, że robi mi łaskę, zgadzając się na granie w sekcji rytmicznej Mariiyn Manson and che Spoofcy Kids, zamiast zostać frontmanem. Ale nie była to żadna łaska, gdyż był kiepskim basistą, do tego tłustym fryzjerem, niedoszłym wegetarianinem i fanem Boya Gcorgc*a, co plasowało go na szarym końcu listy osobników agresywnych. Przetrwał z nami dwa koncerty potem go wylaliśmy Później założył swój własny zespół, o nazwie Cóllapsing Lungs — grający kiepski, rozmyty industrialny metal, z utworami w rodzaju „Kro Zrobił Dziurę W Mojej Gumie?" Uważali się za dar niebios dla południowej Florydy, zwłaszcza po tym, jak podpisali kontrakt z Atlantic Rccords. Ja ich nigdy nic cierpiałem. Teraz są darem niebios dla miejscowego pośredniaka, chociaż nic mogę sobie przypisać całej zasługi za ich upadek. Zła znajomość muzycznego rzemiosła i słabe industrialne utwory o ratowaniu żółwi morskich na pewno im nie pomogły Kolejnego członka mojego zespołu znalazłem na pijackiej imprezie w pewnym domu. Spity koleś o bułowatej twarzy, z tłustymi, brązowymi włosami zwalił się na kanapę obok mnie i udawał, że jest gejem, gadając o fata łaszkach. Przedstawił się jako Scott Putcsky i zdawał się dysponować dużą wiedzą techniczną w dziedzinie produkcji muzycznej, a co ważniejsze, był właścicielem cztcrościeżkowcgo magnetofonu. Ja miałem pomysł, ale moje muzyczne umiejętności równały się zeru, więc łatwo było mi zaimponować. Scott był pierwszym prawdziwym „muzykiem" jakiego poznałem, więc zaproponowałem mu granie w zespole i przechrzciłem na Daisy Bcrkowiiz. Natychmiast tego pożałowałem, bo gdy następnego dnia zadzwoniłem do niego do domu, jego matka szorstko odpowiedziała: „Przykro mi, Scotta tutaj nie ma. Jest w więzieniu." Myślałem, że żartuje, ale okazało się, żc złapano go, jak pijany prowadził samochód, wracając z imprezy.

Trudna Droga z Pieklą

Scott należał przedtem do kilku miejscowych zespołów rockowych i ncw wave, i prawie wszyscy, z którymi pracował mieli ochotę go zabić, gdyż był niezwykle pretensjonalny i miał zbyt wysokie mniemanie o swoich muzycznych zdolnościach. Niektórzy ludzie lepiej gadają niż grają, ale Scott żadnej z tych rzeczy nic robił dobrze. Zawsze wiedział, jak kogoś wkurzyć, na przykład mówił dziewczynom: „Wspaniale wyglądasz, od pasa w dół” i uważał to za komplement.

Występowałbym pod moim własnym nazwiskiem, ale musiałem ukryć swoją tożsamość po to, by pisać o naszej muzyce w 25-tym Równoleżniku. Wobec tego starannie wybrałem pseudonim, przybierając imię o znaczeniu magicznym, tak jak hokus-pokus czy abrakadabra. Słowa Marilyn Man-son wydawały mi się idealnym symbolem współczesnej Ameryki i w chwili gdy napisałem je na papierze, wiedziałem już, że tym właśnie chciałbym zostać. Wszyscy hipokryci, których w życiu spotkałem, od Ms. Pricc do Mary Bcth Kroger, pomogli mi zrozumieć, że każdy z nas ma swoją jasną i ciemną stronę, i jedna nie może istnieć bez drugiej. Pamiętam, że gdy w szkole średniej czytałem Raj Utracony, uderzył mnie (akt, iż na skutek buntu Szatana i innych aniołów, Bóg stworzył człowieka na swoje podobieństwo po to, by mieć za towarzysza kogoś słabszego od siebie. Innym słowem, istnienie człowieka jest rezultatem nie tylko dobroci Boga, ale także nicgodziwości Szatana, przynajmniej według Miltona.

Człowiek, jako istota dwunożna, z natury (obojętnie, czy nazwie się ją instynktem, czy też grzechem pierworodnym) skłania się ku swoim słabościom. Pewnie dlatego ludzie zawsze pytają mnie o gorszą połowę mego pseudonimu, a nigdy o Marilyn Monroc. Chociaż Marilyn do dziś pozostaje symbolem piękna i bogactwa, miała również swoją ciemną stronę, tak samo jak Charles Manson miał dobrą i inteligentną. Równowaga pomiędzy dobrem i złem, oraz wybór, jakiego między nimi dokonujemy stanowią prawdopodobnie najważniejsze elementy kształtujące naszą ludzką

tłefttunca tafia