B C strR S (3)

—    wkładanie po kilka liści ogonkami między podwójny sznurek i przekręcanie ich raz w jedną, raz w drugą stronę;

—    zawieszanie po kilka liści przez wbicie ich na gwoździe wystające z listewki, które wraz z liśćmi zawiesza się w suszarni.

Nawlekanie lub zawieszanie tytoniu powinno być połączone ze wstępnym sortowaniem liści według stopnia uszkodzenia i dojrzałości, a nawet wielkości liści, gdyż w bardzo dużym stopniu ułatwia to późniejsze sortowanie przed odstawą. Dzięki wstępnemu sortowaniu można również uzyskać lepsze wyniki suszenia; np. liście bardziej dojrzałe i wymagające mniej intensywnego żółcenia zawiesza się wówczas w pobliżu rur, gdzie może nastąpić szybsze ich wyschnięcie i utrwalenie jasnej barwy.

Pozostałe po zbiorze łodygi tytoniu powinno się już w jesieni, a najpóźniej do 1 grudnia (zgodnie z zarządzeniem Ministra Rolnictwa), spalić lub zakopać. Niszczenie łodyg ma obecnie znów duże znaczenie, gdyż w resztkach roślinnych zimuje chętnie wciornastek tytoniowy, który jest przenosicielem rozszerzającej się coraz bardziej tzw. lubelskiej choroby tytoniu.

Jeżeli łodygi przyoruje się, należy je przykryć dokładnie skibą ziemi na głębokość przynajmniej 20 cm, aby części ich nie wystawały nad powierzchnię pola i nie zostały wydobyte podczas upraw wiosennych.

Suszenie tytoniu

Prawidłowe wysuszenie liści tytoniu ma duże znaczenie w pracy plantatora. Dlatego konieczne jest dokonanie tej czynności w odpowiednich suszarniach oraz umiejętne i staranne kierowanie procesami suszenia.

Celem prawidłowego wysuszenia liści tytoniu jest:

—    spowodowanie odpowiednich przemian biochemicznych w liściach, wpływających korzystnie na jakość surowca; przemiany te odbywają się głównie w początkowym okresie suszenia (tzw. wstępnej fermentacji), a ich objawem jest zmiana zabarwienia z zielonego na żółte;

—    utrwalenie pożądanych cech surowca; proces ten następuje w okresie intensywnego suszenia blaszki liściowej i polega na utrwaleniu wymaganego zabarwienia;

—    usunięcie nadmiaru wody, dzięki czemu liście nie ulegają psuciu i nadają się do dalszego przerobu; wyparowanie wody z liści odbywa się we wszystkich fazach suszenia, jednak najenergiczniej przebiega ono w okresie suszenia blaszki; wilgotność prawidłowo wysuszonych liści powinna wynosić w tytoniach papierosowych jasnych 18%, a w pozostałych tytoniach 19%.

Do poszczególnych typów użytkowych tytoniu stosuje się różne metody suszenia.

Tytonie papierosowe jasne muszą być suszone wyłącznie w suszarni ogniowej, gdyż stanowi to warunek uzyskania kolorów jasnych i zakwalifikowania liści do klas wyższych (rys. 14).

Biblioteka.cyfrow

53