badanie9

nąć w pierwszym i w drugim przypadku, ponieważ zwykłe elektronowe lampy odbiorcze pracują przy takich ujemnych napięciach siatki, przy których prąd elektronowy siatki jest znikomy.

W tych wypadkach, gdy potrzebna jest większa dokładność pomiaru, stosujemy układy bardziej złożone, w których wykorzystujemy zasadę przemiany stałego prądu jonowego w prąd jonowy zmienny. Wówczas zmienny prąd jonowy może być oddzielony od ubocznych prądów stałych i wzmocniony za pomocą zwykłego wzmacniacza prądu zmiennego.

Zasadniczy układ do pomiaru prądu jonowego tą metodą przedstawiony jest na rys. 4-9. Przy włączeniu lampy strumień elektronów pod wpływem zmiennego pola elektrycznego, wytworzonego zmiennym napięciem na siatce, drga wokół siatki ekranującej i jonizuje pozostałe cząsteczki gazu w lampie elektronowej. Oprócz potrzebnej nam składowej zmiennej prądu jonowego pojawiają się tu jednak dodatkowe, pasożytnicze składowe prądu jonowego. Najczęściej występują: składowa indukcyjna prądu, która wyprzedza prąd jonowy o 90°, oraz składowa pojemnościowa, która pojawia się wskutek istniejących w lampie pojemności międzyelektrodowych. W zwykłej triodzie przy częstotliwości 60 Hz te prądy, które są rzędu 10^-9 A ograniczają czułość metody. Przy zastosowaniu pentod, mających małą pojemność mię-dzyelektrodową, a także przy zastosowaniu specjalnych urządzeń kompensujących do stłumienia pasożytniczych prądów zmiennych, czułość tej metody może być doprowadzona do 10“¹¹ A. Dalszy wzrost czułości jest ograniczany prądem fotoelektrono-wym oraz prądem promieniowania rentgenowskiego, które są rzędu ok. 10^—11 A [6].

4.5. POMIAR TERMOELEKTRONOWEJ EMISJI SIATKI

Najbardziej rozpowszechniona metoda pomiaru termoelektro-nowej emisji siatek przedstawia się następująco. Pomiaru dokonujemy w układzie podanym na rys. 4-10. Do elektrod lamp w ciągu kilku minut doprowadzamy znamionowe napięcia w ce-

49

4 Badanie lamp elektronowych