bis9

kadłub. Wynika to z faktu, że pokład górny jest elementem najbardziej oddalonym od osi obojętnej dla zginania kadłuba (przechodzącej przez środek powierzchni przekroju wytrzymałościowego kadłuba), ta zaś ze względu na konstrukcję dna podwójnego leży bliżej dna niż górnego pokładu (rys. 60). Zmiana kierunku usztywnień omawianego pokładu daje radykalne zmniejszenie w nim naprężeń lub przy zachowaniu niezmienionych naprężeń, znaczne obniżenie masy konstrukcji pokładu. Zgodnie z przepisami budowy kadłuba statki o długościach powyżej 150 m mają wzdłużny układ wiązań pokładu wytrzymałościowego.

Ponieważ usztywnienia wzdłużne pokładu źle przenoszą obciążenia lokalne, zwłaszcza w kierunku burt, pokłady z takimi wiązaniami muszą być dodatkowo wzmocnione ramowymi poprzecznymi wiązarami. Komplikuje to wykonanie pokładów oraz zmniejsza omówiony wyżej spadek masy ich konstrukcji. Stąd na statkach wielopo-kładowych dolne pokłady wykonane są z poprzecznym układem wiązań. Znajdują się one blisko osi obojętnej dla zginania kadłuba, a więc występują w nich niewielkie naprężenia od zginania. Poprzeczne usztywnienia tych pokładów zapewniają im wystarczającą wytrzymałość na przenoszenie obciążeń lokalnych i niewielkich ogólnych.

Na bardzo długich statkach wszystkie pokłady wykonuje się we wzdłużnym układzie wiązań.

Widoki na ruszty pokładów z poprzecznym i wzdłużnym układem wiązań przedstawione są na rysunku 98.

Niezależnie od układu wiązań pokładu krawędzie poprzeczne i wzdłużne otworów lukowych podparte są wzmocnionymi wiązarami (pokładnikami i wzdłużnikami), stanowiącymi przedłużenia zrębnicy luku pod pokładem w stronę burt oraz grodzi poprzecznych.

W odniesieniu do statków ze wzdłużnym układem wiązań pokładu wytrzymałościowego przepisy budowy zalecają, by partie pokładu między lukami miały poprzeczny układ wiązań. Widok na ruszt pokładu wykonanego w myśl tych zaleceń przedstawiony jest na rysunku 99. Spełnienie tego wymogu zapewnia uzyskanie dostatecznej wytrzymałości odcinków pokładu między lukami na ściskani© wywołane parciem hydrostatycznym wody na burty statku. Pokładniki w tych rejonach są doprowadzane do co najmniej drugiego usztywnienia wzdłużnego, leżącego na zewnątrz od wzdłużnej części zrębnicy luku.

Rys. 98. Ruszty pokładu: a) poprzeczny układ wiązań pokładu- h) ^dłużny ukłnd wiązań pokładu; 1) grodź poprzeczna, 2) ^dłużnik pokładowy, j) ^    _oUadnik

luku 4) zarys    otworu lukowego, 5) pokładmkkrotki. 6) pokłady

wzdłużny, 8) pokładmk ramowy, 9) węzłowka    ⁶

•f

Rys. 99. Ruszt pokładu ze wzdłużnym układem wiązań poza lukami i poprzecznymi usztywnieniami między lukami; 1) pokładmki wzdłużne, 2) pokładniki poprzeczne pomiędzy lukami

135