BOŻE MÓJ TATUSIU

Boże

- mój Tatusiu!

v^v

To wprost nieprawdopodobne, by Bóg znał mnie osobiście - mnie jednego spośród tylu miliardów ludzi żyjących na świecie!

Taka jest jednak prawda:

-    Bóg zna mnie osobiście.

Zna mnie po imieniu. On mnie już znał

nawet wtedy, kiedy mnie jeszcze nie było na ziemi. Byłem już wtedy w Jego planach. Jestem więc owocem Jego odwiecznej Miłości.

-    Bóg mnie kocha.

I ma dla mnie wspaniały plan - chce, abym był szczęśliwy i żył z Nim w królestwie niebieskim. To dla mnie posłał na świat Swojego Jednorodzonego Syna. Jezus oddał za mnie Swoje życie i zmazał Swoją świętą Krwią wszystkie moje grzechy.

-    Ojcze nasz!

To Pan Jezus nauczył mnie modlić się: „Ojcze nasz, któryś jest w niebie..."

Bóg jest moim Ojcem! W Duchu Świętym mogę wołać do Niego „Abba Ojcze!", czyli TATUSIU!

Czy to nie wspaniałe mieć Boga za Ojca? Czy to nie wspaniałe wiedzieć, że jest DOBRY i że zawsze mnie wysłuchuje, kiedy Go z wiarą o coś poproszę?

On zna wszystkie moje potrzeby i wie, co jest dla mnie dobre. Dlatego, gdy zgadzam się z Jego świętą wolą, wtedy jestem naprawdę wolny i szczęśliwy.

-    Boże małych wróbelków...

Ty, który śledzisz nawet losy małych szarych wróbelków i dla każdego Swego stworzenia jesteś dobrym... Czyż o wiele bardziej nie zależy Ci na moim szczęściu, niż jestem to w stanie pojąć, zrozumieć?

-    Jak dobrze jest być Twoim dzieckiem!

Nikt ani nic na świecie nie jest w stanie odebrać mi tej ogromnej radości płynącej z pewności, że BÓG MNIE KOCHA!

Dziecko Boże