CCF20091015005

SAMOWTÓR Z SOBĄ. W ciszy, w męce i w napięciu każdej chwili, która bez szelestu się spala na nocy czarnej kandelabrze — czuję we wnętrzu mym poruszył — a głową złocistą i centkowaną embrjonu lub węża błysnęła i spiralnie zapełniła kościół mej duszy: Samka.

A moje nogi jędrne i pełne w głodzie niemym roskoszy ocierają się pod dreszcz, pod sepleniący dreszcz dwupłciowości.

2. Nie wiem co czynić % nocą? Dzień mija jak perły, jak muszle barwne osypuje są jego smak. Fioletowe flety Z^Żd go w ewangeliczny grobowiec Znużonych. A noc? i gdy niemasz pantakle²⁴ przeciwko grozom nocy? Co czynić z nocą która trapi pierś. Czy rybą skoczyć oknem i skwiecić mózg pięknie brukiem? Co? Powiedzcie. Noce są wieczne i nigdy nigdy nie mijają. Cóż■ Złóż i skryj są w Z}^poJ^e pergamentów. Ornamentów okna luk i wygięcie posłużą ^c‘ szpadą. Za ladą blady ujrzysz własny wizerunek. Jak okropnie jest w pułnoc spotkać własny blady wizerunek. Co!

MĘZKOŚĆ. Rozwiązawszy zagadki przedziału i ziemi nie obawiałem się już siedzieć tyłem na glebie. Aby wrócić do pierwotnego stanu władcy, zakreśliłem sobą na firnamencie przewspania-ły łuk i bawię się waszemi głowami, o głupi ludzie!

2.    Prowadzę cię do ogrodu Hesperid²⁵: Dwulicowość własna cię oszuka. Pokłady wielokilometrowe miki i wyuzdanych sar-donistów²⁶. Straż w przyłbicach hyperborealnych²⁷ gryfów podnosi długie ostre a cienkie piki. Czeka na twe przyjście, by sercem poigrać jak sersem.

3.    Wyrocznia rytmów koncentrowała wytyczne słów i istnień. Dumny i młody pan wychodzi na królewski rynek i przemawia do zebranego motłochu: Lapis lazurowe ptaki są najbardziej stosowne do mojej szkockiej czapeczki.

4.    Koronkowane magistraty i Rady miejskie Gandawy ogłosiły wojnę balonom z tompaku. Usterki policzków na szczęście zażegnał sembtajon²⁸ nosów. Kamienne kuliste kontyny świadomości,

)i6

zastosowane do batuty małego nosatego kapelmistrza wyrywają trąby stołecznym słoniom i kły hipopotamom.

Niebo smuciła czarna chrypka, kiedy nadreński flecista²⁹ wywabił wszystkie szczury liljowych wieczorów.

5. Rozmaicie spiętrzone doliny, po których akrobatycznie przewijają się sabbaty rodzin. Bezmyślny gładkolic spacerujący z nerwowym mopsem nie wielbi nic. Również i poeta, cesarz Amoleki-tów³⁰, wywijający oślą szczęką³¹ kiedy się kładzie do ponurego łóżka hypochondrji. Tragedje codziennych chwil drogie jak bezcenne klejnoty krwawią się o najdroższe perturbacje maski słońc.

ZMIERZCH. Rycerz upokorzonych dłoni, stanąłem przed złocistą ambrazurą³² która mi broniła wstępu do sadów Czerwonego Trądu³³. Pociąga mnie kat o przepysznej linji biódr i karku i mistrz czarnoksiężnik nad hermetyczną księgą, srebrzysta arabeska i cudowne kwilące o rajskich ogrodach linje pisma Trismegis-ta³⁴. Pociąga i łechce nabrzmiała kraśnym dymem retorta w której syczy karzeł inkub o wykręconych członkach, kopułą rozczepieżo-nych nogach. Istota moja jęczy w orgji u mętnych białych ścian. A na najwyższej wieży mój łupiący się czerep wypatruje zbliżenie się karnawału. „Enivrez-vous”³⁵ wyseplenił mi gminny hałaśliwy, szminkowany krwią moją toporek słońca chowając się za perlane plecy. Z stron palimpsesty przesuwają się szare płachty wszy.

IZOLD BIAŁEGO DOMU³⁶. Smiszkowie o zadartych nosach z dzwoneczkami gwarzącemi z szelmowskiego paradyzu błażeńskiej czapki opierają się o arki gotyckiego ciała. Za chwilę przejdzie siedmioletnia Izold z książką od nabożeństwa w ręku, w białej sukni, której długi tren trzyma trzech trędowatych galaretowych starców-kochanków.

GINDRY. Różańcowe Nizze i nic. Z strun: jaspisowe struny — i nic. Słysz, Gindry, słysz! gdy śnią buruny³⁷ strun — idę witać kręgosłup mojej Gindry. Gdy śnią buruny strun! gdy śnią buruny!