CCF20101206041

Profile zbieraczy

Na początku wyznacza się zbieracze główne, które w każdym dziale noszą nazwę „a”. Następnie nazywa się kolejnymi literami alfabetu zbieracze boczne, najwygodniej kolejno od góry do wylotu, ale nie jest to obowiązujące.

Rozpoznanie trasy zbieracza głównego polega na stałej ocenie największej zlewni. Oznakowanie rozpoczyna się od wylotu w rowie. Następnie śledząc trasę do połączenia z następnym zbieraczem uznaje się za główny ten, który posiada większą zlewnię określaną przez powierzchnię zarysowaną sączkami. Taką analizę przeprowadza się przy kolejnym połączeniu ze zbieraczem i tak dalej. Wyznaczenie trasy zbieracza głównego jest bardzo istotne gdyż rurociągi o mniejszej średnicy muszą być łączone z rurociągami o większej średnicy. Obowiązuje tu zasada połączeń górnych czego konsekwencją jest kolejność projektowania niwelety zbieraczy. Projektuje się więc najpierw zbieracze boczne, których rzędne końcowe warunkują położenie i niweletę zbieracza głównego. Współzależność tą można prześledzić na przykładzie zał. 2, 3 i 4.

Przy projektowaniu niwelety dna zbieraczy obowiązuje jej równoległość do powierzchni terenu. Głębokość zbieracza wynika z głębokości drenowania, którą powiększa się dla średnic 7,5 i 10 o 5 cm oraz dla średnic 12,5 i 15 o 10 cm. Należy natomiast unikać połączeń sączków ze zbieraczami o średnicach 17,5 i 20 cm. Trzeba wówczas projektować równolegle zbieracze boczne łączone z tymi zbieraczami przy pomocy studzienki.

Obliczenia średnic zbieraczy

Kolejnym etapem projektowania jest wyznaczanie średnic zbieraczy. W tym celu należy ponumerować sączki (oddzielna numeracja w każdym dziale) według zasady kolejności połączeń ze zbieraczem głównym (jak na rys. zał. 1). Następnie sporządzić zestawienie ich długości i powierzchni cząstkowych w poszczególnych działach poprzez przemnożenie sum długości sączków na zbieraczach przez wielkość rozstawy (tab. 7.3 ). Tak przygotowane dane pozwalają na określenie średnic zbieraczy i prędkości wody w nich płynącej (tab. 7.4 ). Do tego celu służy nomogram (rys. 3.1. i tab. 3 .2.).

Z danych tabeli 7.4 widać, że w dziale 5 prędkości wody w zbieraczach są za małe co może doprowadzać do ich zamulenia, poza odcinkiem gdzie spadek wynosi 21,3%o. Należy więc zastosować otuliny filtracyjne zapobiegające przenikaniu do rurociągów części spławialnych z otaczającej je gleby (zaznaczono linią przerywaną na planie zał. 1.).

Profile rowów

Po wyznaczeniu rzędnych wylotów zbieraczy można przystąpić do wykonywania profilu rowu (zał. 5.). Przy rozplanowaniu sieci drenarskiej poprawiono trasę rowu i dlatego na profilu między hkt 4+14 a 5+67 nie uwidoczniono przebiegu dna istniejącego. Hektometr zerowy dla rowu D przyjęto na granicy obiektu i ustalono, że jego trasa projektowana zaczyna się od budowli piętrzącej i biegnąc po dnie zbiornika z istniejącą głębokością przechodzi po istniejącej trasie zwiększając swoją głębokość tak aby umożliwić swobodny odpływ wody z wylotów drenarskich.

Rzędną maksymalnego piętrzenia wody w zbiorniku ustalono na poziomie najniżej położonych wylotów, dopuszczając utrzymywanie się wody w rowie na tym poziomie w pierwszym okresie napełniania zbiornika w celu maksymalnego wykorzystania jego pojemności.

83