CCF20120322000

wanie objawów niepożądanych, w dużej mierze związanych z koniecznością przyjmowania dużych dawek (rzędu 10-12 g). Są to przede wszystkim objawy ze strony przewodu pokarmowego, zaburzenia czynności wątroby, nerek i serca, czasem gorączka, zmiany skórne, powiększenie węzłów chłonnych. Po jego stosowaniu obserwowano także sinicę i duszność, drgawki, obrzęk śluzowaty.

Cykloseryna jest antybiotykiem o silnym działaniu tuberkulostatycznym i bakteriosta-tycznym na bakterie Gram-dodatnie i Gram--ujemne, z wyjątkiem Neisseria. Hamuje syntezę ściany komórkowej bakterii, wbudowując się w miejsce D-alaniny. Głównym wskazaniem do jej stosowania jest ciężka gruźlica płuc i pozapłucna, zwłaszcza hydrazydo-i streptomycynoopoma, w której zawsze podawana jest z innymi lekami przeciwprątkowymi. Wyjątkowo stosowana jest w ciężkich zakażeniach dróg moczowych. Jej zastosowanie ograniczają znaczne działania niepożądane, przede wszystkim ze strony o.u.n. (bóle i zawroty głowy, bezsenność, podniecenie lub stany depresyjne, psychozy, zaniki pamięci, drżenia mięśni, drgawki kloniczne) oraz zaburzenia czynności wątroby i nerek. Neurotoksyczność cykloseryny zmniejsza pi-rydoksyna, nasila natomiast alkohol.

Cycloserinum Seromycin - kapsułki 0,25 g.

Streptomycyna, kanamycyna i amika-cyna są to antybiotyki aminoglikozydowe o działaniu przeciwbakteryjnym (głównie na bakterie Gram-ujemne) i działaniu tuberkulostatycznym na prątki typu ludzkiego i bydlęcego w fazie namnażania znajdujące się poza komórką. Stanowią leki uzupełniające, stosowane w gruźlicy wywołanej przez prątki oporne na leki I rzutu. Streptomycyna ma zastosowanie głównie w leczeniu niemowląt i małych dzieci, rzadziej w leczeniu gruźlicy dorosłych (z wyjątkiem oporności na jeden lub dwa leki główne), kanamycyna i amikacyna, jako leki o znacznej toksyczności, w ogóle nie są podawane dzieciom.

Działania niepożądane i preparaty - patrz rozdział 35.1.2.1.

Kapreomycyna i wiomycyna - antybiotyki polipeptydowe - stosowane są jako leki zastępcze w przypadku oporności prątków na inne leki, w tym na streptomycynę. Są oto-i nefrotoksyczne, przy czym większą toksycznością odznacza się wiomycyna przy słabszym działaniu przeciwgruźliczym. Stosowane same, łatwo wywołują oporność, dlatego zawsze podawane są łącznie z innymi lękam: tuberkulostatycznymi (kapreomycyna najczęściej z izoniazydem lub etionamidem, wiomycyna z kwasem p-aminosalicylowym lub streptomycyną). Często stwierdza się oporność krzyżową między wiomycyną a kapreo-mycyną.

Capreomycin um

Capastat — fiolki z substancją suchą lg.

35.2.2

Leki przeciwtrądowe

Dotychczas brak jest wyjątkowo skutecznych leków przeciw prątkom Mycobacteńum le-prae, powodującym chorobę Hansena, zwaną trądem (lepra). Jest to przewlekła choroba, mogąca przebiegać w różnych postaciach klinicznych: postaci nieokreślonej, postaci lepro-matycznej ze zmianami skórnymi, zajęciem pni nerwowych i rozległymi okaleczeniami, postaci tuberkuloidowej z plamami na skórze, niedoczulicą w miejscu zmian skórnych oraz w postaci granicznej (pośredniej) i neurologicznej z zajęciem pni nerwowych bez wyraźnych zmian skórnych. Nadal lekiem z wyboru jest niezwykle toksyczny dapson (uszkodzenie wątroby, niedokrwistości hemolitycz-ne, zaburzenia psychiczne), stosowany we wszystkich postaciach trądu, czasami przez całe życie. Do innych leków należy rifampi-cyna, klofazymina i tiambustyna. Żaden jednak z powyższych leków nie daje pełnego wyleczenia, ponadto, z wyjątkiem dapsonu, na ich działanie rozwija się oporność prątków, co uniemożliwia ich stosowanie.

450