CCF20120519011

Cele edukacji kulturowej, jako kształtowanie zdolności postrzegania:

•    siebie samego i innych jako jednego gatunku biologicznego, przekonania o wspólnocie ludzkich potrzeb, historii i problemów egzystencjalnych,

•    siebie i innych jako członków tego samego ekosystemu ziemskiego, wspólnie odpowiedzialnych za losy ziemi i świata, bezpieczeństwo na nim, właściwe gospodarowanie bogactwami naturalnymi, których zasoby nie sq niewyczerpalne,

•    siebie i innych jako członków życia międzynarodowego, kreujących obraz świata współcześnie i dla przyszłych pokoleń,

e siebie i innych członków swojej grupy społecznej jako dłużników i twórców kultury, którzy czerpiąc z dziedzictwa przodków i intemalizując wartości, zarazem wnoszą równoważący wkład, następnie eksternalizując to, czego się nauczyli i dowiedzieli o świecie na korzyść innych,

„Dialog kultur” rozumiany jest jako wymiana, nie zaś konfrontacja doświadczeń.

Cele wychowania międzykulturowego można ująć również następująco, eksponując proces przechodzenia od:

reakcji ku interakcji taktyki ku podstawie rftrtijkcf? ku złożoności adaptacji ku transformacji efektywności ku komunikacji.

Rozdzi szyk jako narzędzie socializacii jednostki

Hein Retter komunikacja społeczna to:

Wymiana informacji w toku bezpośredniego kontaktu między osobami, oparta na stosunkowo nie zawodnych oczekiwaniach względem ogólnych wzorców zachowań uczestników, wynikających ze znajomości standardów tego rodzaju zachowań.    Hjdru ' jeoroMdr    ^ ^ Uf

SnA&p&ke,/,    /i£L    co&oz-ao£

Wyróżnić możemy trzy rodzaje komunikacji:    cW2_c

c Ustną i pisemną

•    Bezpośrednią i pośrednią

•    Komunikację masową (interaktywną i codzienną)

Cztery aspekty rozumienia się:

-    językowy (aby się zrozumieć, musimy mówić językiem, którego zasady składni i zasób słownictwa jest zrozumiałe dla obu

stron)    'p&O- Jen * &C

-    kontekstualneao (rozumiemy się, gdy jesteśmy w stanie włączyć omawianą sytuację i jej okoliczności w strukturę wiedzy i

własnego doświadczenia) CO    Cl cC rQ_ £ f\ yC'Ct-    &ćo c-ć c śłCż<z ,<4

-    empatyczneao (aby kogoś zrozumieć, musimy choćby w minimalnym stopniu posiadać zdolności wczuwania się w inne

osoby ich przeżycia i emocje)    ^

-    aksjologicznego (aby kogoś rozumieć, musimy podzielać jego system wartości, zasad etycznych i reguł postępowania,

którym się posługuje)    ?Oc/oLt'ęlO-l-i*- fi pCjpfc(    y

Pismo- jako element wtórny, utrwala to, co ustaliliśmy posługując się mową, przekazując treści i znaczenia uniwersalizując je w postaci tekstów kultury np. lektur.    Op ft-O&i%■■■ ■    -

Mowa- rozumiana jest jako środek autoekspresji i porozumiewania się z innymi, rozpatrywana może być w aspekaę jednostkowych ngwyków_|zasobu znanych osobie pojęć i określęm czyli idjolektu, jak i zbioru wszystkich form językowych używanych przez członków pewnej grupy społecznej w sposób trwały, ale i sytuacyjny, nazywanego repertuarem językowym.

Roman Jacobson- funkcje języka:

•    E(TiotywnaJekspresyjna, wyrażenie własnychjudczuć, przeżyć)

•    "Perswazyjna ( konatywna, apelatywna, przekońujerny kogoś do zrobienia czegoś, wyjaśniamy to, czego nie rozycnie)

© Referencyjna (relację, Qpjsy^ przekazy informacyjne)

•    ' Metajęzykowa (komentowanie własnej kompetencji językowej, przedmiotem refleksji staje się sposób mówienia)

© Fafyćzna "(podtrzymywanie kontaktu, stosowanie zwrotów grzecznościowych)

•    Poetycką (porządkowanie wypowiedzi, wzbogacanie jej, sytuacje w których forma przeważa nad treścią tego, co ‘ komunikujemy)

©

Cztery klasy interakcji:

-    osełdospołeczne, których cechą jest całkowita przewidywalność i konwencjonainość wypowiedzi, np. podczas reakcji na powitanie, pożegnanie, ceremonii formalnych, odgrywania określonej, przewidzianej scenariuszem roli