CCI00144

Po wyborach r. 1993 stała się najsilniejszym ugrupowaniem w Zgromadzeniu Narodowym (247 mandatów na 577), od r. 1995 także w Senacie (88 na 321). W wyborach prezydenckich r. 1995 jej przywódca J. Chirac został wybrany na stanowisko Prezydenta Republiki. W roku 1997 partia ta przegrała wybory i była w opozycji. W wyborach prezydenckich 2002 r. ponownie zwyciężył J. Chirac, a jego partia w wyborach parlamentarnych w czerwcu 2002 r. uczestniczyła w ramach Unii na rzecz Większości Prezydenckiej, która bezapelacyjnie wygrała, zdobywając 8619859 głosów, czyli 33,37%.

W listopadzie 1999 r. doszło w tej partii do rozłamu, co spowodowało, że z RPR wyłoniła się partia pod nazwą Zgromadzenie na rzecz Francji (RPF). Jest to odłam neogaullistów, który nie odgrywa w życiu politycznym większej roli. W wyborach parlamentarnych 2002 r. zdobył zaledwie 94222 głosy, tj. 0,36% głosów oddanych.

IV. SYSTEM WYBORCZY I JEGO EWOLUCJA W OKRESIE V REPUBLIKI

1. WYBORY W IV REPUBLICE

System wyborczy spełnia doniosłą rolę polityczną, nie przypadkiem więc sprawa kształtu systemu wyborczego, jego ewentualnych zmian wywołuje zawsze szerokie dyskusje i kontrowersje. Wszak przy tym samym stopniu poparcia opinii publicznej kraju dla różnych partii w drodze wprowadzenia nowego systemu wyborczego można osiągnąć daleko idące zmiany w składzie parlamentu, a tym samym w programie i orientacji politycznej rządu.

W końcowych latach III Republiki obowiązywał we Francji system wyborczy oparty na jednomandatowych z reguły okręgach, przy stosowaniu zasady większości. Po wojnie, w zbliżających się wyborach w r. 1945, rząd, na którego czele stał de Gaulle, znalazł się w obliczu potrzeby określenia sposobu wyboru parlamentu. Rząd zdecydował się na odstąpienie od rozwiązań prawnych w tej dziedzinie z okresu III Republiki, bowiem wyrażał obawy, że wybory przeprowadzone w okręgach jednomandatowych mogą doprowadzić do ostrej konfrontacji sił lewicy i prawicy. Co więcej, taka konfrontacja pozwalała z góry przewidzieć rezultaty. W okresie wzrostu popularności partii lewicy społecznej nieobciążonych odpowiedzialnością za klęskę r. 1940, mających zasługi w ruchu oporu, przy jednoczesnej kompromitacji wielu partii tradycyjnych i ich przywódców, którzy bądź przyczynili się do klęski, bądź też poszli na współpracę z Hitlerem, wynik mógł być jednoznacznie korzystny dla lewicy. Był on tym bardziej prawdopodobny, że w społeczeństwie zaznaczała się daleko idąca radykalizacja nastrojów i postaw. Z takiej próby sił mógł powstać tylko parlament zdominowany przez partie lewicy. Zatem rząd powstały po takich

150