CCI20130725169

170

10. Zintegrowane systemy usuwania zanieczyszczeń organicznych...

10.2.2. Systemy do usuwania 0 i N ze ścieków komunalnych

Systemy do usuwania C i N wykorzystują w większości metodę osadu czynnego, która daje szerokie możliwości kształtowania warunków prowadzenia procesu denitryfikacji. Na rysunku 10.4 przedstawiono ogólny podział sposobów realizowania tego procesu, z których większość jest z powodzeniem stosowana w praktyce. Wszystkie systemy dają zadawalające efekty usuwania azotu (< 15 gN/m^{1 2 3 4 5 6}), a systemy, w których denitryfikacja jest prowadzona jako proces dwu- lub wielostopniowy mogą spełniać najbardziej ostre wymagania w tym zakresie (< 10 gN/m²). W dalszej części omówiono charakterystyczne systemy usuwania C i N, zalecane głównie dla średnich i dużych oczyszczalni komunalnych.

Klasycznymi systemami do biologicznego usuwania związków azotowych metodą osadu czynnego są rozwiązania zaproponowane przez Wuhrmanna i Ludzacka-Ettingera. Systemy te zostały opracowane w latach sześćdziesiątych XX w. i różnią się usytuowaniem komory anoksycznej w stosunku do komory nitryfikacji. W systemie Wuhrmanna, znanego również jako OA (Oxic-Anoxic), komora denitryfikacji usytuowana jest za komorą nitryfikacji, co pozornie wydaje się rozwiązaniem korzystnym, ponieważ azota-ny(V) wytwarzane w komorze nitryfikacji w całości przepływają do komory denitryfikacji (rys. 10.5). Równocześnie jednak w komorze nitryfikacji jest eliminowany cały ładunek związków organicznych zawarty w ściekach, co sprawia, że proces denitryfikacji wykorzystuje endogenne źródło węgla. Próbą wyeliminowania tego ograniczenia była

7

1    - denitryfikacja końcowa

1

   - denitryfikacja wstępna

2

   - denitryfikacja symultaniczna

3

   - denitryfikacja alternatywna

4

   - denitryfikacja naprzemienna

5

   - denitryfikacja 2-stopniowa (kombinowana)

6

   - denitryfikacja kaskadowa

Rys. 10.4. Podział systemów technologicznych ze względu na sposób prowadzenia procesu denitryfikacji