choroszy1

21

4. Zmniejszanie powierzchni obrabianej przez odpowiednie ukształtowanie części. Przedstawiono przykładowo dwie wersje tulei, z których jedna (rys. 2.5a) ma powierzchnię osadzenia obrabianą na całej długości, a druga (rys. 2.5b) - tylko na dwóch krótkich odcinkach. W ten sposób można zmniejszyć ciężar przedmiotu, zużycie ostrza przypadające na jeden przedmiot obróbki, a także skrócić czas obróbki, gdyż przesuw jałowy suportu może być przyspieszony na odcin- a    b

kach nie obrabianych. Z tych samych powodów, a także ze względu na oszczędność materiału jest wskazane pominięcie rozwiązania konstrukcyjnego oznaczonego na rys. 2.6 i 2.7 symbolem a.

Rys. 2.5. Dwie wersje tulei: a-z powierzchnią osadzenia na całej długości, b - z powierzchnią osadzenia obrabianą tylko na pewnych odcinkach

Rys. 2.6. Zmiana kołnierza na pierścień sprężysty

W tym ostatnim przykładzie następstwem zastąpienia odkutego cylindra rurą ciągnioną z przy-spawanymi do niej pierścieniami będzie przede wszystkim wyeliminowanie bardzo kłopotliwej operacji wiercenia długiego otworu.

Zmniejszenie powierzchni obra- ^a bianej jest szczególnie korzystne, gdy powierzchnia wymaga obróbki bardzo dokładnej. Dlatego na przykład w ostrzach noży z przylutowa-nymi płytkami z węglików spiekanych (rys. 2.8) powierzchnia przyłożenia jest bardzo wąska i nachy-

				Pgj
			-II				—
				a			Ł". ' " ^1 ‘ ted \> I,.^1 yi-t. ZZZZł

Rys. 2.7. Cylinder: a) odkuwka wymagająca głębokiego wiercenia, b) rura z nasadzanymi i przyspawanymi pierścieniami

łona pod właściwym kątem przyłożenia. Pozostała część powierzchni przyłożenia ma kąt nachylenia większy o 1-2°. Dzięki temu kosztowne docieranie ostrza ogranicza się tylko do wąskiego paska szerokości od 1 do 1,5 mm. Trzonek zaś może mieć kąt większy o dalsze 1-2°, co umożliwia szlifowanie innymi ściernicami płytek, a innymi - trzonka.

5.    Skrócenie czasu obróbki przez umożliwienie obróbki kilku powierzchni jednocześnie. Przedstawiono dwa rozwiązania konstrukcyjne korpusu. Dzięki podwyższeniu nadlewów w korpusie wszystkie powierzchnie czołowe znajdą się na tej samej płaszczyźnie (rys. 2.9b), co umożliwia ich obróbkę w jednym przejściu.

6.    Unikanie obróbki w miejscach trudno dostępnych, jakimi są na przykład wnętrza korpusów (rys. 2.10). W wersji pokazanej na rysunku 2.10a jest wymagana obróbka