choroszy2

32

Rys. 2.26. Transport międzyoperacyjny w gnieździe obróbkowym: 1, 2, 3 - kolejno obrabiane części

ny do odlewania odśrodkowego itp. W porównaniu z układem rodzajowym zyskuje się tu przede wszystkim na transporcie międzyoperacyjnym oraz na możliwości zatrudnienia w gnieździe obróbkowym robotników mało wykwalifikowanych, ponieważ potrafią oni szybko wyuczyć się należytego wykonania podobnych operacji i niewielkich zmian w nastawianiu obrabiarki.

Przed opracowaniem procesu technologicznego do produkcji seryjnej należy ustalić optymalną wielkość partii. Dla określonej w planie rocznym liczby wyrobów danego rodzaju, ich wykonanie jest bowiem możliwe w różnym czasie. Części maszyn lub urządzeń można wykonać albo od razu, stosownie do zapotrzebowania miesięcznego, dwumiesięcznego itd., albo oddawać je do produkcji w dwóch lub więcej partiach w ciągu miesiąca. Oczywiście wielkość partii określa zasadniczo proces technologiczny, ponieważ im partia jest mniejsza, tym prostsze środki produkcji należy stosować. Zwiększenie liczby sztuk w partii lub w serii powoduje natomiast, że niektóre serie oczekują zbyt długo w miejscach składowania na wykonanie następnych operacji. Wydłużony w ten sposób cykl produkcyjny wyrobu, tzn. czas upływający od chwili rozpoczęcia obróbki elementów produkowanej serii maszyn do chwili zakończenia montażu tej serii, pociąga za sobą zamrożenie w produkcji dużej ilości środków finansowych, co wpływa ujemnie na gospodarkę zakładu. Wynika z tego, że optymalna wielkość partii powinna być tak określona, aby suma strat na przezbrajanie obrabiarki i zamrażanie środków produkcji była najmniejsza.

Określenie optymalnej wielkości partii nastręcza znaczne trudności. Istnieje wiele wzorów, za pomocą których autorzy starają się rozwiązać to zagadnienie. Na przykład liczbę sztuk w partii można obliczyć ze wzoru [46]:

n-S-.

F