choroszy26

d)    możliwość zastosowania mniejszych niż przy szlifowaniu kłowym naddatków,

e)    nakiełkowanie jest zbędne,

f)    stosunkowo duża dokładność obróbki wskutek wyeliminowania odchyłek związanych z niewłaściwym wykonaniem nakiełków i ustawieniem przedmiotu w kłach oraz w wyniku mniejszego wpływu zużycia się ściernicy, ponieważ zużycie to odbija się na średnicy przedmiotu, nie zaś na jego promieniu.

Do wad tej metody szlifowania trzeba zaliczyć:

a)    niebezpieczeństwo otrzymania graniastego kształtu,

b)    trudność uzyskania współosiowości, zwłaszcza w stosunku do wcześniej wykonanego otworu,

c)    trudności szlifowania powierzchni nieciągłych, np. wałków z wielowypustami. Niekiedy zachodzi potrzeba szlifowania powierzchni czołowych odsadzeń. Istnieje

wiele sposobów realizacji tej operacji. Zagadnienie to ilustruje rysunek 15.82. Zgodnie z nim można posłużyć się tu ściernicą talerzową lub garnkową (rys. 15.82a,b), obwodem ściernicy stożkowej (rys. 15.82d), a także bokiem ściernicy płaskiej (rys. 15.82c,e,f). W przypadku jednoczesnego szlifowania obu powierzchni tj. walcowej i czołowej naj

lepiej byłoby - ze względu na możliwość uzyskania małej chropowatości powierzchni obrobionej - zastosować wgłębne szlifowanie skośne profilowe (rys. 15.83a,b) lub wgłębne szlifowanie skośne kształtowe (rys. 15.83c). Użycie takiej samej ściernicy do szlifowania czołowego i obwodowego nie jest wskazane również z powodu zróżnicowanych wymagań co do twardości ściernic pracujących swoim obwodem lub czołem. Do szlifowania obwodowego wymagana jest bowiem ściernica znacznie twardsza niż do szlifowania czołowego. Aby poprawić warunki pracy, należy w tym przypadku zmniejszyć wielkość powierzchni styku czołowego przez obciągnięcie ściernicy na niewielki stożek (rys. 15.82e).