choroszy28

w przedziale od 0,005 do 0,10 mm/obr. Obróbka odbywa się z dużymi prędkościami skrawania, bo od 200 do 600 m/min dla stopów lekkich i od 120 do 300 m/min dla stali i żeliwa. Duże prędkości skrawania zapewniają pracę ostrza bez narostu, a przez to małą chropowatość odpowiadającą parametrowi R_a = od 0,32 do 0,05 pm i dużą nośność powierzchni obrobionej. Małe siły skrawania umożliwiają natomiast uzyskanie wysokiej jakości warstwy wierzchniej.

Do obróbki miedzi, aluminium i tworzyw sztucznych najlepiej nadają się ostrza diamentowe, które cechuje duża trwałość rzędu od kilkudziesięciu do kilkuset godzin. Natomiast do skrawania stali i żeliwa są obecnie stosowane przede wszystkim węgliki spiekane z docieranymi powierzchniami roboczymi oraz ostrza ze spieków ceramicznych i azotku boru. Noże diamentowe do obróbki tych materiałów nic nadają się z powodu ich szybkiego zużycia. Za główną przyczynę dużej intensywności zużycia tych ostrzy podczas obróbki stali, żeliwa oraz stopów niklu i kobaltu przyjmuje się dyfun-dowanie atomów węgla narzędzia w materiał obrabiany w miejscu przerwania warstwy pośredniczącej [54],

Do toczenia zewnętrznego i roztaczania stosuje się ostrza diamentowe z pojedynczą prostą główną i pomocniczą krawędzią skrawającą (rys. 15.84a). Aby zamiana stępionego ostrza na nowe nie wymagała wymiany diamentu, w toczeniu zewnętrznym stosuje się się ostrza wielokrotne (rys. 15.84b). Liczba tych krawędzi wynosi najczęściej 4 lub 5, a długość każdej z nich zawarta jest w przedziale od 0,7 do 1,5 mm. Wprowadzenie kolejnych krawędzi do pracy dokonuje się przez odpowiednie ustawienie oprawki noża. Ostrza diamentowe z krawędzią łukową (rys. 15.84c) znajdują zastosowanie w obróbce tworzyw sztucznych.

Rys. 15.84. Odmiany ukształtowania ostrzy noży diamentowych

Nagniatanie polega na odkształceniu plastycznym warstwy wierzchniej przedmiotów' o twardości poniżej 36 HRC za pomocą rolki lub kulki. Elementy te osadzone w oprawie są dociskane do obrabianej powierzchni (tys. 15.85). Istotnymi parametrami procesu są tutaj siła docisku i wielkość naddatku. Ich wartości decydują bowiem o głębokości warstwy umocnionej. Bardzo w'ażną cechą jest tu również wprowadzenie do warstwy wierzchniej naprężeń własnych ściskających które zwiększają jej odporność