choroszy94

394

394

Rys. 18.2. Obróbka czopów dźwigni na tokarce: a - przedmiot obrabiany, b - uchwyt tokarski obrotowy: 1 - tarcza zabierakowa, 2 - przeciwciężar, 3 - wspornik, 4 - nakrętka do mocowania przedmiotu obrabianego, 5 - trzpień, 6 - tarcza podziałowa,

7 - zatrzask, 8 - sprężyna, 9 - występ zabezpieczający położenie przedmiotu obrabianego w płaszczyźnie poziomej

mocowaniu przedmiotu. Zmianę pozycji uzyskuje się najczęściej przez zastosowanie specjalnych przyrządów wielopozycyjnych. Sama obróbka przeważnie nie stwarza większych trudności, ponieważ wymagania co do dokładności najczęściej nie są duże. W przypadku wykonywania większych serii korzystne jest stosowanie wiertarek łącznie z przyrządami specjalnymi. Bardzo duże zawory obrabia się na wiertarko-frezarkach za pomocą stołów obrotowych.

W czasie obróbki krzyżaków zwraca się uwagę na zapewnienie współosiowości oraz na prostopadłość i przecinanie się krzyżujących się osi. Osiąga się to przez staranne wykonanie nakiełków we wszystkich czterech czopach za pomocą specjalnego przyrządu lub przez dokładne ustawienie wrzecion specjalnej wiertarki wykonującej jednocześnie wszystkie na-kiełki. W czasie stosowanej zwykle obróbki cieplnej krzyżak ulega odkształceniom. Dlatego po obróbce cieplnej, a przed operacją szlifowania należy poprawić nakiełki.

Przeprowadzenie tej operacji będzie ułatwione, jeżeli podczas stosowanego tutaj powszechnie nawę-glania końce czopów będą zabezpieczone przed wzbogaceniem się w węgiel.

Istnieje wiele rozwiązań konstrukcyjnych uchwytów, umożliwiających obróbkę tej klasy przedmiotów w jednym zamocowaniu i w kilku pozycjach. Przykład takiego uchwytu pokazano na rysunku 18.2. Umożliwia on toczenie w jednym zamocowaniu i w dwóch pozycjach czopów a i b zwrotnicy przedniej osi samochodu.